Gitzwarte periode

De beelden die ons bereiken vanuit Gaza doen mijns inziens,  wat ze moeten doen. Dat we ons machteloos voelen en schuldig  en dat we er dan over gaan praten en  vinden dat we iets moeten  doen. Zoals geld overmaken, keihard  op potten en pannen slaan of een petitie ondertekenen bijvoorbeeld. 

Er om huilen dat doen we denk ik allemaal, of je moet een absolute  klootzak zijn, dat kan  natuurlijk  ook nog.  Kinderen honger je niet uit, dat is een "no go" . Dus we laten ons verdriet gaan om hoe de wereld er aan toe is. Wat moet je anders?

Ik was sowieso best labiel de afgelopen  week,  door getob met mijn gezondheid en alles wat daar uit voort kwam. Laat ik het zo zeggen, mijn filter stond op nul en daardoor liep ik  constant rond met tranen.  Stel je voor dat het jouw baby was die tussen je handen "wegglipt", bij gebrek aan  melk, voedsel of medicijnen. 

Je houdt het nooit meer droog. Dus blijf je er ook  weer wat bij weg, bij het nieuws, want de oplossing  die heb je niet, wat moet je anders?

Dat dachten de mensen aan tafel bij het npo radioprogramma dat ik in de auto op had staan blijkbaar wel. Dat ze de oplossing zouden kunnen vinden. Het duurde dan ook  niet lang voor ze in mijn irritatiezône terecht kwamen. Uitgebreid werd er ingegaan op wat zij voor Gaza zouden kunnen  doen.  Waar op zich niks mis mee is, maar ik werd opstandig van hun gefilosofeer. Ik dacht,  in dat uur had je  ook geld over kunnen maken, (misschien wel je vakantiebonus of  zo) de ministerpresdent een dringende brief kunnen sturen of een protest actie op touw kunnen zetten. 

Ze deden me heel erg denken aan de white saviours die met barbies en gekleurde stuiterballen de jungle van Zuid Afrika intrekken in de hoop wat zwarte kinderen tegen te komen, die zij dan kunnen redden uit hun alledaagse sleur die de armoede volgens hen met zich mee brengt.  Of van die  weldoeners die een Franse Berg op fietsen omdat er iemand in hun  omgeving kanker heeft gehad en die je dan kunt sponsoren met euro's, heel veel euro's.

Mensen, luister, ik zeg dit maar één keer  je kunt ook gewoon  een mooi doel kiezen, het  geld  van je reis over maken  (in stilte) en lekker thuisblijven. 

Maar zoals ik al aangaf,   ik was erg labiel de afgelopen week en er zaten niet alleen tranen  hoog maar ook  waren de tenen lang en  deze irritatie zegt waarschijnlijk meer over mij. Uiteindelijk wil iedereen dat deze gitzwarte periode in de geschiedenis van de mensheid ten einde komt en zit  de machteloosheid ons allemaal in de weg. 

 (N.B iedereen die sport in zijn eigen omgeving voor een goed doel, sponsor ik trouwens graag, maar dat terzijde)