Op de boot die we terug namen naar Kiel, vanuit Noorwegen merkte ik dat mijn lijf moe was. Ik vocht er enorm tegen, want ik kon best nog wel een berg op wandelen, een heuvel opfietsen, een paar baantjes zwemmen en zo voort. Alle dingen die we in de vakantie hadden gedaan, die had ik nog weken vol kunnen houden, zo sprak ik mezelf toe. Waarom ik dan zo instortte, ik had werkelijk geen idee! De trappen op de boot strompelde ik op en af. Dat ik op mijn stuitje was gevallen tijdens een trip naar een gletsjer probeerde ik te vergeten. Toen het schip Denemarken naderde begon het te sputteren, waardoor ik met mijn zeer slechte evenwichtsgevoel flink begon te zwabberen. Ik nam daarom rond 19.30 uur mijn toevlucht tot een reispil en dook in het bed in de aan ons toegewezen hut. Waar ik hoopte een poosje te kunnen verdwijnen. Gelukkig was ik daarna zo'n tien uur aan één stuk onder zeil. Toch had ik bij het opstaan nog steeds het gevoel dat mijn benen niet bij mij hoorden, en dat mijn hoofd vol met sponzen zat. "Maar snel naar huis" dacht ik toen we de boot afreden.Waarbij ik buiten de altijd aanwezige Duitse "Stau" had gerekend en we dus overal in de file stonden of bezig waren die te ontwijken. Een veel latere thuiskomst, de zwabberbenen en het sponzenhoofd, zorgden er voor dat ik bij thuiskomst wéér horizontaal ging. Gelukkig dit keer wel in mijn eigen bed. Alwaar ik dromend en zwevend opnieuw tien uren doorbracht
Die middag belde ik met mijn broer, die bekende dat hij in bed lag in de middag. Hij was zo moe, hij begreep het niet. Waarna hij op somde wat ie allemaal had gedaan de laatste tijd (organisatie zus, organisatie zo, werken, sporten, laat op bed etc).
"Zou het niet gewoon zo kunnen zijn dat je minder flexibel bent, nu je wat ouder wordt" vroeg ik hem. Hij lachtte een beetje, want ja, we komen natuurlijk uit hetzelfde nest van "doorzetters" en "niet opgevers". Dus heej, wat voor een stomme vraag was dat.
Waarna ik hem maar opbiechtte dat ik al drie dagen lang bezig was met mijn gevecht tegen de weerbots van een actieve vakantie en een inspannende reis, maar het uiteindelijk had opgeheven.
Nu probeer ik dus het "denken als een veerigjarige" te vervangen voor het realistische gedachtegoed van een zestigplusser.
Hoe dat er uit ziet?
Vanochtend heb ik zoveel mogelijk klusjes in de tuin gedaan op stahoogte, de makkelijke opties bij Nederland in beweging gedaan en met een boekje op de bank gezeten. En ik heb natuurlijk een nieuwe hashtag:
# Oudwief.nl
Reacties
Een reactie posten