Vogelvrouwtje 12

De vogels  laten zich op het moment  niet veel zien, maar we horen ze gelukkig wel. Ze zitten in hun broedseizoen en hun nesten bevinden zich overal in onze tuin.  Ik zorg  er voor dat er genoeg vogelbadjes zijn. Om uit te drinken, maar ook  nattuurlijk een geste richting  de jonge ouders, zodat ze  een verfrissend bad kunnen  nemen. We weten zelf immers  hoe belangrijk dat is.  In  mei staan er  trouwens volgens de weersverwachting warme dagen op het programma. Dus water is absoluut geen overbodige luxe. 

Laatst hoorde ik de grote bonte specht kloppen op één van onze oudere bomen. Terwijl vanuit een andere boom  de schelle lach klonk van de groene specht. Even  later begon de merel te zingen, de koolmees zijn fietspompgeluidjes te maken, terwijl daar tussendoor  het heldere geluid klonk  van een pimpelmees. Ik voelde me vereerd, omdat het leek op een priveconcert. Muisstil luisterde ik er naar op het bankje van mijn moeder. Wat heel symbolisch voelde,  want vroeger  wist   ik een boomklever nog niet te  onderscheiden van een vink. Het was mijn moeder die dit zaadje in mij  heeft gepland. Zij was met stip vogelvrouwtje 2.0. Al zo lang als ik me kan herinneren was zij  altijd met de vogels in haar tuin in de weer. "Kijk, zei ze dan, ik heb een kleiner vogelhuisje neergezet,  zodat die eksters er niet bij kunnen, ze jagen de kleine vogeltjes  weg". Vervolgens  klopte ze dan na een broodmaaltijd  het kleed uit op een bord, zodat er  geen kruimel verloren ging voor haar gevederde vriendjes. En dit overdrijf ik niet:  er was  ooit een merel, die ze met de hand voerde. Ze gaf hem zelfs een naam, Japie.

Dus nu ik zelf ook een vogelvrouwtje ben geworden,  zorg ik  met net zoveel liefde voor alles wat vliegt in onze tuin. Ik ben sowieso het type dat hommels weer oplapt met suikerwater en koolmeesjes de weg naar  buiten wijst vanuit de de glazen kas. Maar het gaat zelfs zo ver dat ik besloot de heg aan de voorkant met de hand te knippen omdat ik daar  babygeluiden had gehoord. Terwijl ik dat deed klonk er vanaf  de overkant van de straat:  rrrrrrrrrrhoooooooeeeeejeeeeeeeng! 

Als een soort van onderzeeduiker bewoog  de overbuurvrouw  zich met haar bladblazer door haar voortuin.... formaat postzegel.  Bij de vogels werd het juist doodstil. Toch zette ik mijn eigen krachttraining met de handschaar voort. Nog meer herrie zou de doodsteek zijn. 

Gelukkig vertrok de buurvrouw even later in haar auto. Wat zou ze gaan doen? Gewichtheffen in de sportschool?

 @ niet iedereen is een vogelvrouwtje #