Berg vol sneeuw
We zijn in Noorwegen op een vroege zomervakantie, waar we ons, op onze bergschoenen en gewapend met een paar woorden duolingo Noors, bewegen door het land van de Vikingen en langlaufers. De tas die ik inpakte met zomerkleding, is na vijf dagen nog niet aangeraakt. Je vakantiespullen bij elkaar zoeken met mooi weer is heel verraderlijk en meestal trap ik toch weer in deze fuik. Andersom werkt het trouwens ook zo. Dat je dan de verkeerde kleding mee hebt en je je hele vakantie in de zelfde trui of korte broek loopt. Maar dit keer heb ik gelukkig niet volledig de plank misgeslagen. Ik heb namelijk op het allerlaatst mijn thermoshirt, muts en nomadjas in de auto gepropt en als verrassing toverde mijn lief ook nog een paar extra handschoenen te voorschijn. Dat bleek een voorspellende ingeving geweest te zijn. Na onze enigszins nog zonnige boottocht, werd de lucht almaar grijzer en grijzer, naarmate we ons eerste vakantieverblijf naderden. Te weten, een appartement in een houten huis op 800 meter hoogte, gelegen in een populair gebied voor sportieve Noren in zowel het winter als zomerseizoen.
Achter de receptie van het verhuurderscomplex, stond een Noorse vrouw in tracking tenue. Nadat ze ons alles had uitgelegd over ons appartement besloot ze met: "Do you have warm clothes?... You must know... it's going to snow tonight". Ik wilde een vrolijke lach inzetten vanwege deze fantastische grap, maar checkte eerst nog wel even snel de datum van de dag op mijn stappenteller. Het stond er echt, 22 mei, wat in Nederland toch echt een dag is die onder de lente valt). Maar de dame achter de balie bleef ons echter onverstoorbaar en bloedserieus aankijken. Of ze misschien ondertussen wel dacht " wat moeten die rare Hollanders hier buiten het seizoen, terwijl ze ook op een warm terras in Frankrijk hadden kunnen zitten", daar kan ik alleen maar naar gissen. Ze zei het in elk geval niet. Dus hielden wij onze gezichten net als zij, maar keurig in de plooi en installeerden wij ons niet veel later in één van de berghutten op het terrein.
We merkten het de volgende ochtend, toen de oorverdovende stilte ons al voor bereidde op de witte wereld die zich in één nacht om ons heen had gevormd. Mijn schat kroop met een boek voor één van de ramen met de roodgroen geblokte gordijnen, waar in de vensterbank een lantaarn stond. Ik probeerde de opkomende associaties met Kerstmis met alle geweld te onderdrukken. Maar de kortsluiting in mijn hoofd had helaas al plaatsgevonden.
Zo zie je maar, je moet dus nooit halverwege de lente, zelfs al hebben de ijsheiligen officieel het land verlaten, denken dat het hele wintergebeuren achter je ligt. Je kunt namelijk zo maar op een berg met sneeuw terechtkomen in Noorwegen
Reacties
Een reactie posten