Omgekeerde bewijslast

Op mijn 21e stopte ik  met vlees eten, wat in die tijd, meer dan 40 jaar geleden,  best wel een wereldschokkende actie was. Echter, voor mij was het afscheid nemen van mijn leven als karnivoor geen drastisch, maar  meer een onontkoombaar besluit.  Mijn voor andere rigoreuze beslissing werd namelijk in gang  gezet, door een documentaire,   die ik had gezien, over de bio industrie, waar bij het voor mij bij het zien van al dat dierenleed,   geen twijfel meer leed, dat ik niet langer wilde meewerken aan deze vreselijke industrie.  Dat ik daarmee in de jaren 80,  een uitzondering was, bleek al snel. Ik moest namelijk  overal en aan iedereen  uitleggen waarom ik in vredesnaam deze keuze had gemaakt. Vragen als, "wat eet je  dan nog wel?"  en krijg je nu nog  wel de juiste voedingstoffen binnen?,  waren meer regel dan uitzondering. Elke keer vertelde ik braaf dat ik dieren een vrij leven gunde in plaats van een leven in kooien met weinig bewegingsvrijheid, waar ze werden vetgemest om te worden opgegeten door ons, de mensen. En dat, dat dus  voor mij de kern was van mijn keuze, de onnatuurlijke situatie waarin deze dieren leefden  en hoe falikant ik daar op tegen was. Er waren mensen die begrip hadden voor mijn keuze en er dan ook niet verder op door gingen

Bij degenen waar ik dat onbegrip wel voelde, had ik met liefde een wedervraag gesteld, zoals bijvoorbeeld: denk jij eigenlijk wel na over wat er aan dat stukje vlees wat op jouw bord ligt, vooraf is gegaan? Maar zoiets  vraag je natuurlijk niet. Net zoals je niet vraagt, waarom boeren gif spuiten op hun land, dat niet alleen slecht is voor de biodiversiteit maar ook ongezond voor mensen.   Waarom stellen we deze vragen  eigenlijk niet?  Ik vraag me  namelijk oprecht af,  waarom,  ik  altijd degene  moest zijn,  die de argumenten op tafel diende te leggen? Waarom  werd er door de mensen, die zulke dingen vroegen,  eigenlijk van mij, in mijn ogen  om omgekeerde bewijslast gevraagd? 

Gelukkig voor alle vegetariërs,  begon  het tij, bij het begin van de eeuwwisseling wat  te keren,  en werd "minder vlees eten" steeds meer de mores.   Niet alleen vanwege de bio industrie, maar ook, zoals we allemaal weten vanwege het klimaat. Restaurants kwamen met vegetarische varianten op hun menukaart en om mij heen aten steeds meer mensen, geen,  of veel minder vlees. En wat ik nooit had verwacht, de vragen stopten. Niet alleen omdat de meeste mensen op de hoogte waren van mijn vleesloze bestaan, maar ook omdat het  "geen vlees eten" meer  werd geaccepteerd. Van tevoren aankondigen dat ik geen vlees at, was ook ineens niet meer nodig. Wat voor mij een zegen was, want er is namelijk niks ergers, dan als je geen vlees eet,  steeds gewezen te worden op dat je afwijkt van de rest van de aanwezigen. Dat er dan zo'n kok uit de keuken de zaal in loopt en vraagt: "wie was die vegetariër ook al weer?" Echt! Ik vreet nog liever alleen maar salades met stokbrood bij een bbq, dan dat je in zo'n situatie terecht komt. Of dat er in een restaurant, waar vaak alleen maar karnivoren komen,  speciaal  voor jou, vleesloze hapjes  gemaakt zijn. Die hoe goed ook bedoeld, vaak nogal fantasieloos  en een beetje zielig ogen. 

Ik stel daarom ook voor, dat vanaf nu, bij alle feestjes het hoofdmenu uit vegetarische gerechten bestaat en dat je, als je vlees eet,  dit bij de organisator moet melden. Voor diegene zullen er dan speciale hapjes met vlees gemaakt worden die de kok  vervolgens aan de tafel komt brengen waarbij hij keihard door de ruimte schreeuwt: "wie was die vleeseter ook al weer?"