Adembenemend

Vanochtend, bevond ik me een aantal uren in een tamelijk  luxe mobile home.  Niet vanwege een vakantie of een weekendje weg,  maar  omdat ik deelnam aan het bevolkingsonderzoek bij vrouwen tussen de 50 en 75 jaar.  De controles  hiervoor,  worden twee jaarlijks  gedaan in een grote camper met een heuse balie, twee wachtkamers en een onderzoeksruimte. Zo'n rijdend onderzoekscentrum is  natuurlijk een hele slimme manier om zoveel mogelijk vrouwen op zoveel  mogelijk  plekken te kunnen "bedienen". Het zal je dan ook niet verbazen dat dit onderzoek één van de grootste succestory's in Nederland is. In het  verplaatsbare centrum, worden  bij de  eerdergenoemde doelgroep, de borsten onderzocht op kanker en dat is  natuurlijk, zonder enige twijfel  een hele  goede zaak.  Samen met het uitstrijkje en het darm onderzoek mogen we in Nederland  blij zijn dat we met  regelmaat  gecontroleerd worden en dat er, mocht het foute boel zijn, in een vroeg stadium gehandeld kan worden. Voor dat je denkt dat dit een jubelverhaal wordt moet ik toch nog een kanttekening maken. Het borstkankeronderzoek  is namelijk, een nogal pijnlijke aangelegenheid.

Hoe deze controle in zijn werk gaat? 

In totaal  worden er vier röntgenfoto's, van je borsten gemaakt, in verschillende standen en met de nodige aanwijzingen van een  begeleidend verpleegkundige. Die instructies zijn hard nodig, want  het is namelijk nogal een gedoe.  En nee, ik kan dit niet leuker doen maken dan het is, maar wil het hier toch even omschrijven voor degenen die zo'n onderzoek nog nooit hebben ondergaan. (Een groot deel van de bevolking van Nederland heeft natuurlijk helemaal geen borsten maar dat terzijde)  De foto's worden,  zoals je misschien denkt, niet  gemaakt,  door vóór een röntgenapparaat te gaan  staan, maar door je borsten te laten pletten in een enorm impossant apparaat, dat de naam  mammograaf draagt. Wat zo op het eerste gehoor,  een nogal vriendelijk klinkend woord is,  maar vergis je niet,  de werkelijkheid is anders,  ik denk dat hydraulische autopers voor dit gevaarte, misschien een  toepasselijkere benaming zou zijn. In dit apparaat  worden, ja, en nu komt het, beide borsten om de beurt platgedrukt tot een soort van zielig flensje. Op het moment dat de foto van je  platte pannenkoek   wordt gemaakt,  vraagt de begeleidster of je je adem in wil  houden. Nou, ik zal je vertellen,  dat de pijn die je voelt op zichzelf al zo adembenemend is, dat je daar  geen enkele moeite voor hoeft te doen ! 

Of dat niet anders kan, vraag je? Uit enquêtes is gebleken dat praktisch alle vrouwen uit de eerdergenoemde doelgroep een minder pijnlijk onderzoek zouden willen maar tot op heden is er helaas nog geen alternatief.

Terwijl ik in de onderzoeksbus de marteling onderging stond er op dezelfde parkeerplek een mobiele snackbar met gebakken vis of geroosterde kip, iets in die trant in elk geval. Door de pijn en de overheersende baklucht kreeg ik hevige braakneigingen die ik met alle geweld probeerde te onderdrukken.   Dat viel niet mee. Na dat ik me weer had aangekleed, wachtte ik op een "go" van de verpleegkundige achter de balie. (Er wordt namelijk, na de fotosessie gekeken   of de foto's gelukt zijn, anders moet je nog een keer....) Toen ze gebaarde, dat ik mocht gaan, vluchtte ik snel de frisse lucht in".

Er zijn ergere dingen dan dit, ik weet het, en de voordelen van het onderzoek wegen absoluut op tegen de nadelen, maar ik moest echt even bijkomen van het hele gebeuren. Wat niet betekent dat ik niet nog steeds achter dit onderzoek sta

Terug in de auto appte mijn liefje,  me precies wat ik even nodig had: " Goed gedaan, tijd voor wat leuks!" . 

Meer weten: https://www.rivm.nl/bevolkingsonderzoek-borstkanker/wel-of-niet-meedoen#