Me too
"Heb je even" zou ik willen zeggen. ik was namelijk jong in de jaren 70 en 80 en ik durf hier, dan ook wel te beweren dat er vast geen vrouw van mijn leeftijd is, die niet een seksueel grensoverschrijdend incident heeft meegemaakt. "Een heftig statement?" "Zeker, maar we leefden destijds in een masculine wereld en wisten niet beter dan dat we ons tegen dergelijk gedrag moesten wapenen. "Of mijn ervaringen ook traumatisch voor me zijn geweest?" Goeie vraag, waar ik niet zo snel een antwoord op heb, maar zoals zo veel vrouwen in die tijd , zocht ik naar manieren, om bepaald manvolk te ontlopen. Zodat het niet nog erger werd. "Zo mogelijk nog verschrikkelijker" hoor ik je zeggen. Ja, absoluut, maar wat kon je ertegen doen?
Zo was er bijvoorbeeld de horeca-uitbater waarbij ik in het weekend in de keuken en in het hotel werkte. Hij wist me te vertellen dat ik een mooie "bos hout" voor de deur had, waar hij dan ook altijd met een vreemde blik in zijn ogen naar staarde. Er zijn dagen geweest dat hij me ineens besloop van achter, als ik boven in het hotel aan het werk was. Gelukkig werd hij dan meestal geroepen door zijn vrouw of zijn dochter, want hij bezat een zogeheten familiehotel. Deze man was natuurlijk naast zakenman ook een geweldige vader en echtgenoot. Wat één van de redenen was, dat ik mijn mond hield over zijn ongepaste uitlatingen en gedragingen. Ook al was ik pas 17 jaar, en hartstikke bang om aangerand te worden. Daarnaast was er tegelijkertijd de angst om mijn bijbaan en dus een deel van mijn inkomen te verliezen. Mijn verkering , met één van de koks van dit bedrijf, zorgde er voor dat ik een beschermde status kreeg. De hotelbaas kon zich natuurlijk niet vergrijpen aan het vriendinnetje van één van zijn belangrijkste mensen. Dus bleef het bij seksueel getinte opmerkingen die ik structureel negeerde.
Ook was er nog de beste vriend van mijn keukenverkering die ik, na dat we waren wezen "stappen" (dat deed je toen nog) me (terwijl de rest van het gezelschap vooruit liep) tegen een muur drukte, zijn zaakje tegen me aanhield en zijn tong in mijn mond duwde. Ik weet nog dat ik totaal verstijfde. Ja, ik weet heel goed hoe dat voelt, dat je helemaal kunt bevriezen, als zoiets je overkomt. Op het moment dat er andere "uitgaanders" langs liepen wist ik te ontsnappen, omdat hij even was afgeleid . Daarna zorgde ik er altijd voor, nooit meer alleen met deze man in één ruimte te zijn. Mijn vriendje heb ik nooit iets verteld."want, dat kon ik hem immers niet aandoen". "En misschien had ik wel iets uitgelokt?"
Genoeg "Me Too" zo? Ik heb nog niet eens verteld, over de huisgenoot die mij op een dag probeerde aan te randen. Dat was, nadat zijn vriendin het had uitgemaakt en ik hem wilde troosten. Ik slaagde er in, om mijn kamer in te vluchten, waarbij hij nog even mijn T-shirt kapot scheurde, toen hij me wilde vasthouden. Het was beangstigend. Gelukkig had mijn kamer een slot op de deur, zodat ik hem van mijn lijf kon houden. Een goede vriendin die ik het vertelde, schold hem de volgende dag de huid vol en dat was dat. Daarna ontliep ik hem zoveel mogelijk. Hij verhuisde binnen enkele weken. Probleem opgelost. Natuurlijk vertelde ik het mijn ouders niet. De gedachte dat deze aanrander in t zelfde huis woonde, zou er direct toe hebben geleid dat ik daar weg moest. Maar ik wilde die mooie kamer vanzelfsprekend niet kwijt. Zo was je in die tijd geprogrammeerd. Sommige mannen deden zo en jíj moest er voor zorgen dat je geen "target" werd. Tegenwoordig zou het een reden voor een aangifte zijn.
Ik had wel meer mannen kunnen aangeven trouwens. De arts die mijn borsten uitgebreid betastte, toen ik gekeurd moest worden, voor een opleiding in de zorg bijvoorbeeld. Ik vond het onderzoek (wat natuurlijk geen onderzoek was) heel erg onplezierig maar ik durfde er niks van te zeggen. Op dat moment stond ik ook in de "freezestand". Wat kon ik doen? en daarbij, ik zou hem toch nooit meer zien. Dus "problem solved". Ik hoefde nergens meer bang voor te zijn...
Of wat te denken van de werkgever die heel vaak denigrerende en seksueel getinte opmerkingen maakte. Bijvoorbeeld toen hij me opdracht gaf om koffie te halen voor zijn mannelijke bezoek en daarna uitgebreid wist te verhalen dat hij zijn "dansmariekes" (vrouwelijk personeel) uitgezocht had vanwege hun looks en dat dat onderdeel was van de selectiecriteria. Waarna de mannen bulderden van het lachen en ik vol schaamte afdroop. Waarom eigenlijk, denk ik nu, met terugwerkende kracht. Ik had niks verkeerds gedaan. Maar je voelt je zo vernederd. Zo behandeld als een object, of een stuk vlees op de koemarkt. Een raar idee trouwens, dat al dat soort mannen thuis gewoon gezinnen hadden, een vrouw en kinderen. Ik zou het echt verschrikkelijk vinden als mijn vader zich zo had gedragen. Misschien was ik daarom vaak zo overdonderd. Ik was het niet gewend omdat ik opgroeide met een zachtaardige vader en twee oudere broers die ik eigenlijk nooit op dergelijk machogedrag heb betrapt.
Dus ja, ik ben bekend met het eenzame gevoel dat je kunt hebben na zo'n ervaring en de angst om te vertellen wat je is overkomen. Ik ben blij dat er stappen vooruit zijn gezet. Dat er in organisaties mogelijkheden zijn geschapen om je verhaal te doen. Al zijn we er natuurlijk nog lang niet. Vooral niet, omdat de Andrew Tates van deze wereld in opmars zijn
Terugkomend op de vraag of ik door mijn ervaringen getraumatiseerd ben ? Naast dat het natuurlijk al heel lang geleden is, denk ik dat ik er toentertijd wel last van heb gehad. Maar dat ik er mee leerde dealen. Misschien wel, omdat ik op de een of andere manier, er toch voor zorgde uit de handen te blijven van dit soort creaps en daardoor het gevoel had, het toch in eigen hand te hebben. Wat natuurlijk eigenlijk helemaal niet ok is. Want vrouwen zouden zich nooit op die manier bedreigd moeten voelen.
Wel denk ik, dat deze en andere ervaringen, mij een levenslange allergie voor betweterige mansplainers heeft opgeleverd. Dat sommige mannen je proberen te overheersen, daar heb ik toch wel goed mijn bekomst van.
Reacties
Een reactie posten