In de jaren 60 was bloemen drogen, naast macramëen , weven en breien een populaire activiteit, die vooral vaak en veel door onze huismoeders werd gebezigd. Deze creatieve voorouders maakten er dan vervolgens bijvoorbeeld wenskaarten of kalenders mee. Dat waren nog eens staaltjes huisvlijt! Kom daar tegenwoordig nog maar eens om. Op mijn kleuterschool werd ook met enige regelmaat met droogbloemen geknutseld. Ook al was mijn juf geen huismoeder (want, ongetrouwd en dus 40 uur aan het werk) bloemen drogen, dat deed ze dan weer wel. Ik herinner me bijvoorbeeld, een boekenlegger met een paarse droogbloem, voorzien van een bijbehorend versje voor moederdag. Op de basis school, werden er trouwens ook bloemen gedroogd, maar dan met een ander doel. Die waren voor het herbarium. Ik weet nog dat ik de bloemen van de plaatjes uit mijn boek, moest zien te vinden in het wild. Dat was voor mij geen proleem want ik was altijd buiten. Nadat ik de bloemen had gevonden, moest ik ze drogen en in mijn boek plakken. Het boek had een groen leren omslag met daarop het woord herbarium in zwierige letters. Tussen alle bladen zat wit knisperend vloeipapier. Ik vond het er magisch uitzien en het voelde een beetje, als een soort van heilig schrift waarin alles heel fragiel en vergankelijk leek. Ik schreef er natuurlijk met mijn mooiste letters een verhaal bij, bijvoorbeeld waar ik het bloemetje had gevonden, tot welke soort het behoorde, de kleur, de bloeitijd etc. Zo stond er bijvoorbeeld:
paardenbloem; kleur: geel, bloeit van april tot mei, als de paardenbloem uitgebloeid is, verandert hij in een witte bol met pluisjes. Saillant detail, zowel de gele variant als de pluisjes-variant kwamen gedroogd en wel, voor in mijn boek. Als klein meisje wilde ik dus al graag zorgvuldig zijn, en de ander, van volledige informatie voorzien. Wat mij dan ook een extra compliment opleverde van de meester. Hij vond, dat ik zo het verhaal over de bloem veel completer maakte. Dat stimuleerde mij natuurlijk daarna enorm om in alles te streven naar volledigheid. En zo is het gekomen. Terug naar de flowers. Hoe ik mijn bloemen in die tijd droogde? Nou, de complete Winkelerprins encyclopedieën van mijn vader waren daar heel geschikt voor. Een bijzonder effectieve methode. Zou de zelfgemaakte bloemenpers , die ik van mijn lief kreeg ook zo goed kunnen pletten? Het object werd ooit geproduceerd , door wijlen mijn schoonvader voor zijn vrouw. Hij had haar initialen er ingebeiteld zag ik, en op de een of andere manier vond ik dat heel ontroerend om te zien. Zo'n lief gebaar, en zo veel en veel leuker dan een onpersoonlijk cadeau uit de winkel. Ik schroefde de houten vierkantjes van het ding los, die vast zaten met kleine vleugelmoeren. Niet alleen witte velletjes keukenrol met printjes uit de jaren 70 maakten zich uit de pers los, ook een hele serie droogbloemen dwarrelde er uit . Ik staarde er naar en was er van doordrongen dat die decennia hadden vastgezeten in dit mooie bouwwerkje. Ik vond het op de een of andere manier fascinerend om te zien en terwijl ik mijn eigen verzameling bloemen al had klaar liggen om tussen de vierkanten schijven vast te zetten , lagen daar die vergeten bloemetjes me aan te staren. Zoals ik al eerder vertelde hou ik van zorgvuldigheid en maak ik graag iets af. Deze bloemetjes, die waren blijven steken in het maak proces schreeuwden om, een vervolg. Ik stuurde daarom een appje naar mijn oudste kleindochter met een fotootje van de bloemetjes." Kom je binnenkort kaarten knutselen" schreef ik er bij. "Leukkkkkkk!!!! ♡♡♡♡" stuurde ze terug.
Zie je wel. Bloemen drogen is van alle tijden, en kaarten, kalenders en boekenleggers, daar heb je er toch nooit genoeg van!
Reacties
Een reactie posten