De zusjes Bentheimer

Sinds een maand of 10, zijn wij nogal dikke maatjes met onze, nog jonge buren, de zusjes Bentheimer. Misschien is onze goeie verstandhouding mede ontstaan door onze doorlopende aanvoer van allerlei snacks zoals pasgemaaid gras, verse eikels of eerste klas suikerbieten. Maar ik maak mezelf ook wijs dat de liefde om meerdere redenen wederzijds is.  Stippie,  lakentje en bruintje,  zoals wij ze gemakshalve noemen, zijn zo leuk, dat we bijna wilden dat ze van ons waren. "Bijna", want naast dat ze de oren van je hoofd vreten, ploegen ze ook je volledige tuin om. Tot aan de tegels aan toe. Daarom staat er om deze varkensbende een hek met stroom en dat dat hard nodig is, bleek wel toen de 3 biggetjes in hun eerste maanden ineens bij ons op de stoep stonden. We konden nog net de moestuin redden.  Inmiddels zijn deze drie hooligans flink groter gegroeid en 

is de tuin van onze buren verworden tot èèn grote moederpoel. Ik vond varkens altijd al leuk, maar nu ik er een paar in mijn vriendenkring heb weet ik hoe ongelooflijk lief en intelligent ze zijn. Ze snappen na een dag wat de bedoeling is, ook al hebben ze maar hele kleine oogjes. Met die geweldige neus van ze nemen ze een hoop waar. En wat zijn ze sterk! Ook hun gezellige geknor is ontzettend vertederend. Gelukkig hebben de zusjes Bentheimer een goed leven maar een groot deel van hun varkensfamilie heeft het minder goed. 

Bij 99% van de varkens, die door de mens zijn voorbestemd om als speklap op hun bord te eindigen,   worden eerst  hun krulstaartjes afgebrand, omdat ze er anders aan gaan knagen in hun veel te krappe hokken. Ook worden ze bij wild (lees: angstig) gedrag met een stroomstootwapen tot de orde geroepen. Onder druk van een groot deel van de kamer moest minister Wiersma deze vreselijke behandeling een halt toe roepen. Ze wilde eerst onderzoeken of het wel meeviel. Hoe wilde ze dat doen? Zichzelf een stroomstoot geven? 

Voor mij, al meer dan 42 jaar geen varkensvlees meer. Ik stuitte al jong op een documentaire over de bio industrie en dat was voor mij de reden om op een andere manier te gaan eten. Begrijp me niet verkeerd, als een dier een goed bestaan  heeft gehad, dan kan ik er mee leven dat hij uiteindelijk wordt opgegeten. Voor degenen die van vlees houden, denk goed na over waar je vlees vandaan komt. Stippie, lakentje en bruintje zullen je eeuwig dankbaar zijn.