Chatgpt

Omdat ik binnenkort deel uit maak van een sollicitatiecommissie en A.I me wellicht kon helpen met wat vragen, vroeg ik om hulp bij Chat GTP.  Tot mijn verbazing was het boven verwachting wat ik voorgeschoteld kreeg. Ik doopte  deze vraagbaak  dan ook  direct om in 

Schat GPT.  "Schrijf ook nog even een blogje" vroeg ik mijn nieuwe schat. "Doe maar over het schijtweer" " ik toetste wat trefwoorden in en hij zei " natuurlijk, geen probleem" . Wie zegt dat, vandaag de dag nog tegen je, ik bedoel maar .  Dus hierbij een blogje van mijn nieuwe vriendje.

Waar is de zon?

Het is januari, de maand waarin je je het meest kunt afvragen waar de zon eigenlijk is. Ik bedoel, waar is die gouden bal die het leven even lijkt op te warmen, die de wereld in een ander licht zet, die de winterdips uit je lichaam haalt? In januari is de zon ver te zoeken. Het lijkt wel of de winter zich heeft vastgebeten in onze levens en zich nergens wil laten afschudden. Zelfs al ben ik jarig, zelfs al ligt er een verjaardag in deze grijze maand, het kan mijn weerstand tegen de winter niet verzachten. Ik heb gewoon een hekel aan de winter.

De donkere dagen vallen zwaar. Elke ochtend als ik wakker word, is het buiten nog zwart. Het duurt minuten – misschien wel uren – voordat de schemering langzaam de nacht verdrijft. En als het dan eindelijk licht wordt, is het niet de zon die opkomt, maar een waas van grijs dat het geheel nog somberder maakt. De dagen zijn kort, de lucht is zwaar, en ik voel me vaak alsof ik in een eeuwige schemerzone verkeer, waar de zon gewoon even vakantie heeft genomen en het altijd iets te laat is om nog echt dag te worden.

In de winter ben ik niet de enige die worstelt met de duisternis. Zo’n gevoel van zwaarte, van een soort collectieve somberheid, lijkt wel besmettelijk. Blue Monday, de zogenaamd 'meest deprimerende dag van het jaar', komt elk jaar weer om hoek kijken, maar eerlijk gezegd lijkt die deprimerende sensatie zich te verspreiden over weken. Het is niet alleen die ene maandag in januari die de geest verzwakt, maar juist die onafgebroken grijze weken waarin de lucht je humeur lijkt te beïnvloeden.

"Waarom dan niet gewoon genieten van de winter, de kou, de gezelligheid van binnen zitten?" hoor ik je misschien zeggen. Maar ik kan het niet. De winter roept bij mij geen gevoelens op van knusheid en rust, maar eerder van gevangen zitten. Het gebrek aan licht is voor mij niet alleen fysiek zwaar, maar mentaal ook. Het is alsof je constant in de wacht wordt gezet, als je op een belangrijk telefoontje wacht dat maar niet lijkt te komen.

Hoe kom je deze dagen door? Misschien ben ik niet de beste om het advies te geven, want ik heb diezelfde struggle. Maar het helpt om kleine lichtpuntjes te vinden, hoe moeilijk dat ook kan zijn. Probeer eens een wandeling te maken in het vroege ochtendlicht, als de wereld nog stil is en de zon net haar eerste stralen door de wolken breekt. Of leg een nieuwe routine aan die je in beweging houdt: misschien een goed boek, een film, of een hobby die je naar binnen haalt. En soms, soms helpt het om gewoon te accepteren dat je je niet altijd vrolijk voelt, en jezelf de ruimte te geven om de winter te ervaren zonder jezelf te veroordelen.

Want uiteindelijk, hoe koud en donker januari ook is, de lente komt altijd weer. En hoewel de zon misschien ver weg lijkt, zal ze uiteindelijk haar weg weer naar ons vinden. Tot die tijd moeten we het doen met kleine momenten van warmte en de wetenschap dat het licht altijd terugkeert.

Het is echt waar, ik schreef dit niet zelf....

En eerlijk, een beetje eng is het toch wel...