Parijs
Wat we daar zagen?
De hattrick van Harry Lavreysen bijvoorbeeld, die drie keer goud won bij het baanwielrennen. Harry is eigenlijk een buitenaards wezen . Als kind was hij, naar het schijnt een stuiterbal. Daarom moest hij, maar veel sporten, vonden zijn ouders. Bij wedstrijden deed zijn moeder een oranje hoedje met rozen op, zodat kleine Harry haar altijd terug kon vinden. Hij zocht haar ook na zijn derde gouden medaille. Hoe ontroerend. Dankzij hem, zijn wij deze sport ook nog eens veel en veel leuker gaan vinden.
En als je denkt dat Harry een indrukwekkend lijf heeft dan heb je die basketballers uit Amerika en Frankrijk zeker gemist. Ze waren groot, groter grootst. Lebron James bijvoorbeeld, deze indrukwekkende Amerikaan is 2.04 meter!
Vind je dat enorm? Het is nog niks vergeleken bij Victor Wembanyama uit Frankrijk die de 2.24 meter aantikt. Alleen daarvoor zou je hem al goud geven.
Over basketball gesproken, we waren ook getuige van 3x3 basketball. Het was snel, leuk om naar te kijken, en retespannend. Een beetje de sport van de straatschoffies zou je kunnen zeggen. Amalia zat op de voorste rij tussen de koning van Spanje en een Aribische Bobo. De kroonprinses sprong enthousiast overeind toen Nederland er met het goud vandoor ging. De heren schrokken een beetje van dit normale mensengedrag maar feliciteerden haar uitgebreid. Daarna was het dikke mik tussen haar en de mannen van 3x3. Met Worthy de Jongh voorop. Ik denk dat daar een vriendschap voor het leven is gesmeed.
Wat ook een thriller van een wedstrijd was, was die van de zwaar bevochten derde plek van de waterpolodames. Nadat ze zich hadden teruggevochten in de halve finale, verloren ze alsnog en moesten ze zichzelf opladen voor een strijd om het brons. In de allerlaatste secondes maakte de Nederlandse ploeg de winnende goal. Hun coole Griekse trainer had de tranen in zijn ogen staan.
Er was natuurlijk ook de traditionele Olympische discussie . Die ging dit keer over de Algarijnse bokster die iedereen op een jongen vond lijken. Valse competitie werd er gezegd. Ik vond haar vooral op onze eigen Raven van Dorst lijken.
Ook bij de hockeyfamilie was het één groot feest. Geen duur hotel voor alle vaders, moeder, broers, zussen en aanhang, er werd gewoon een hele camping afgehuurd en in het oranje gestoken. Zowel het vrouwen- als het herenteam ging er met het goud van door. Volgens mij heeft ook iedereen de inhaalrace op de mixed estafette van Femke Bol gezien. Het was sensationeel! Ze scoorde met haar team niet alleen een gouden medaille, maar ook haar nieuwe bijnaam: Finkiebol Daarmee duidde een brazilliaanse commentator haar in deze bloedstollende race aan. Het klonk een beetje als fireball, een geuzenaam! Het was weergaloos!
Haar teleurstelling op de 400 meter horden waar ze brons won en haar wederopstanding met zilver op de estafette vrouwen maakten haar daarna alleen maar menselijker. We vonden atletiek ineens ook weer leuker dan leuk.
Dus zagen we ook andere dingen. Een polsstokhoogspringer bijvoorbeeld, die iets onmogelijks deed, de Zweedse Armand Duplantis sprong over 6.25 en boekte een wereldrecord. Zes meter vijfentwintig! Weet je wel hoe hoog dat is! Verder zagen we discuswerpers kogelstoters, zevenkampers en hardlopers, veel hardlopers. Waarvan Sifan met haar marathongoud toch wel next level was.(verzoekje: wil iedereen er nu even mee op houden om van haar overwinning een politieke discussie te maken. We zijn gewoon blij voor haar en voor Nederland, punt).
Er was natuurlijk nog veel meer. De gekozen locaties in de stad bijvoorbeeld. beachvollybal voor de Eifeltoren, paardensport voor het paleis van Versailles. De wegrace voor fietsen langs alle highlights in de stad. Het kon niet op.
Nogmaals wat was het een fantastische overkill van mooie momenten.
Wat zeg je? Of ik gehoord heb van de op handen zijnde bezuinigingen in de sport? Sorry, even geen tijd voor. We zitten namelijk midden in ons Olympische spelen afkicktraject.
Reacties
Een reactie posten