Ongemak

Gisteren werden we in een speciale nieuwsuitzending, toegesproken door onze  ministerpresident vanuit het torentje in den Haag.   Voor de allerlaatste keer, want hij  wordt straks, zoals iedereen inmiddels weet,  secretaris generaal van de NAVO. Je zag dat het één van zijn allerlaatste plichtplegingen  was, want in zijn kamer stonden alleen nog een portret van Thorbecke en een boek over de grondwet.  Rutte nam met zijn TVboodschap afscheid van de Nederlandse bevolking, als ministerpresident, en dat  was wel even een moment natuurlijk. Ik was geen fan, begrijp me goed,  want mijns inziens werd de man  teveel beïnvloed door de lobby's van grote bedrijven en was hij teveel gericht op een verspillende economie in plaats van een  circulaire betekenisvolle economie. Dus ja, geen fan. Tegelijkertijd was daar de realisatie,   dat met het vertrek van de man die veertien  jaar lang in het torentje had gezeten, hét nu  ook echt zou gaan  gebeuren.  Komende dinsdag,  2 juli staat  het ultra- rechtse kabinet Schoof met de Koning  op het bordes."De dag die je wist dat ging komen is eindelijk daar".    Waarom eigenlijk  niet op 1 juli vraag je?  Omdat  dan het "Keti Koti" feest op deze datum gevierd wordt, een belangrijke dag waarbij het grootste gedeelte van het huidige demissionaire kabinet,  aanwezig zal zijn.  Geen handige dag,  om een nieuw kabinetje te introduceren dus. Er moest trouwens  nog gelobbyd worden om de beëdiging na 2 juli te verschuiven.  het schijnt dat de dag,  waarop de afschaffing van de slavernij  centraal staat, voor veel van   de nieuwe parlementariers  totaal onbelangrijk is.   Zo zal de voorzitter van de tweede kamer en PVV-er,  Martin Bosma bijvoorbeeld niet aanwezig zijn. Hij wilde wel, omdat 'ie nou eenmaal voorzitter is,  maar zijn aanwezigheid zou volgens velen ongepast zijn. Hij noemde namelijk  als Kamerlid,  alles wat met deze herdenking te maken heeft slavernijgedram, anti blankracisme, propaganda en indoctrinatie. Die mening  wordt vermoedelijk gedeeld door een groot deel van de nieuwe rechtse regering. Dat bleek wel uit de verspreking van de aanstaande  minister president die "Keti Koti", "Tikkie Tokkie" wilde noemen. Hij slikte "Tokkie" nog net in, maar het kwaad was al geschied. De toon is  natuurlijk  zo wel  gezet voor de komende vier jaar. 

"Nederland is een gaaf land" gooide de scheidende ministerpresident er voor de laatste keer uit. Op dit moment is Nederland vooral een verdeeld land, denk ik. Wat hangt ons boven het hoofd, welke sfeer zal er ontstaan bij de aantreding van een nieuw kabinet? Hoeveel uitspraken hebben er wel niet vergoeilijkt moeten worden met de de woorden "ja, maar dat zei ik als Kamerlid, straks ben ik minister en dan houd ik me aan de grondwet". 

Uitspraken die bedoeld waren om anderen te kwetsen, om te discrimineren, om bevolkingsgroepen uit te sluiten  of om  zaken te ontkennen. Gaat het een keerpunt in de tijd zijn? Moeten we vrezen voor  de rechtse koers die dit kabinet gaat varen? 

Vandaag zag ik demonstraties in Frankrijk tegen de eerste verkiezingsuitslag waarin de partij van de extreemrechtse Marine Le Pen als grootste uit de bus kwam. In heel Europa vindt er trouwens een ruk naar rechts plaats. Een beetje troostend,  is dat wel, we zijn dus niet het enige land waar de fascisten ruim baan krijgen. Of ik niet een beetje overdrijf? 

Ach weet je,  ik noem het beest gewoon  maar bij de naam. Ik geloof er namelijk helemaal niks  van, dat dit soort mensen, eenmaal in de regering, er opeens andere denkbeelden op na gaan houden. Daarom 

moeten we  het monster in de bek kijken.

Hoe we dat doen vraag je?  Had Martin Bosma bijvoorbeeld  aanwezig laten zijn en hem die krans laten leggen namens de tweede kamer. Dan had je hem kunnen laten zien, hoe het hoort en dat je je medemens ook met respect en liefde tegemoet kunt treden.  Ik  had  graag willen zien, wie dan  het grootste ongemak zou voelen op deze dag.