Mondzorgtotaal 2

Sinds enige tijd laat ik alle  thee aan mij voorbijgaan, ik drink in plaats daarvan  alleen nog maar heet water. "Waarom dat is" vraag je? Heb je wel eens gekeken naar de binnenkant van een theepot? Nou,  zo zagen mijn tanden er ook  uit, na het innemen van de speciale rookthee Lapsong souchang, die mijn lief altijd  bij een speciaal winkeltje haalt. De aanslag die ik van deze thee kreeg, leverde me iedere keer een hoop gemopper op van de mondhygiëniste. Wat ik ook wel weer begreep, want het zag er niet uit.

Sinds ik ben gestopt met thee leuten,  merk ik  dan ook,  dat ze minder te schrapen en te slijpen heeft , als ik in haar martelstoel zit. Niet dat ze dan minder bromt, er is  natuurlijk altijd wel iets, want wat ik ook doe, het is nooit goed genoeg. Ik zie de bezoeken, (en vandaag is het weer zover), maar als een noodzakelijk kwaad en onderga het in  stilte.  In tegenstelling tot alle  andere bezoekers bij Mondzorg Totaal, die meer geluid produceren  Voorafgaand aan "my special moment" zie ik een demente vrouw met een mond vol  tampons. Ze loopt heen en weer in de gang van de praktijk  met haar rollator. Ik denk dat al haar tanden zijn getrokken, en dat ze even moet wachten voordat haar prothese wordt geplaatst. Het arme mens loopt  te vloeken en te tieren, waar we natuurlijk niet echt iets van verstaan, maar de intentie wel van begrijpen.  Haar man drentelt een beetje beschaamd  met zakjes en tissues en nieuwe tampons achter haar aan. Aan de telefoon is intussen een boze klant zijn gal aan het spuien, zo te horen.   Eén van de assistentes krijgt de volle laag. Uit haar antwoorden kan  jé opmaken dat de patiënt aan de ander kant van de lijn,  in het geheel  niet tevreden is Vooral niet over het bedrag van € 300,-- die hij  zo te horen, moet betalen. De tandartsassistente hoor ik met ingehouden woede zeggen "U zult toch moeten betalen, ook al schrijft u zich uit". En ook:  " Ja dat is dan geheel uw eigen schuld, als u vaker, dan eens in de vier jaar naar de tandarts zou gaan, dan had u nu de vergoedingslimiet niet overschreden". En daarna: stilte. "Hij heeft hem er op gegooid" hoor ik haar  tegen haar collega's zeggen.  Waarna we vervolgens in de wachtkamer,  de komende minuten alle "ins en outs" over deze specifieke cliënt te horen krijgen. Wat ik wel enigszins begrijp,  maar natuurlijk niet echt professioneel overkomt.  Als er een gezin met vijf kinderen binnenstapt,  roddelen de assistentes gewoon verder, terwijl de hele familie  zich met veel lawaai in de wachtkamer settelt. Ondertussen horen we zowel de boor in de tandartsruimte binnen,  als de boor van de werkmannen buiten die daar een of ander projectje hebben. Het is een kakofonie van geluiden afkomstig van apparaten en mensen. 

Een echtpaar tegenover me kijkt angstig naar elkaar, en om zich heen. Ik knik ze geruststellend toe, terwijl ik net als hen ook wel gillend zou willen weglopen. De mondhygiëniste blaft me toe: " heeft u zich wel aangemeld? " Ik  zet mijn allerkalmste gezicht op en knik van "ja". "Er staat geen vinkje bij uw naam" zegt ze beschuldigend. "Het was ook zo chaotisch hier" zeg ik eveneens beschuldigend, maar ook half begrijpend. Ik moet nog in haar stoel plaats nemen dus ik kan me maar beter gedeisd houden. Ze heeft een slechte dag begrijp ik,  want ze dirigeert me even later weer met  korte bevelen" hoofd naar links, hoofd naar rechts". 

Ondertussen vraag ik me af, waarom ik me dit allemaal laat aanleunen. Het lawaai, het onaardige gedrag.  

Misschien omdat ze haar werk wel goed  doet en ik na twintig minuten weer buiten sta? Misschien,  omdat  mijn gebit zo nog jaren  mee kan? Misschien, omdat ik me na de toch wel pijnlijke  behandeling heel dapper voel?

Het bezoek  wat volgt, aan de tandarts is dan natuurlijk een  eitje. Ik zit,  denk ik,  een paar minuten in de stoel. "Ziet er goed uit!" complimenteert ze me. Bij het naar buiten gaan,   knik ik  de assistentes vrolijk toe, die bijna verschrikt opkijken van zo'n blije klant.  Opgelucht huppel ik naar buiten.