Songfestivallen 2
Dat het niet helemaal op rolletjes liep, begon eigenlijk al met de deelname van Israël aan het jaarlijkse muziekfestival. Oorlog voeren en dan gezellig komen zingen in Malmö, viel niet echt goed in Europa. Dus werd er gedemonstreerd in de straten van de zweedse stad en ook veel "boe" geroepen tijdens het optreden van de vertegenwoordigster van het veelbesproken land. Dat ze daarbij door twintig kleerkasten beveiligd moest worden en nergens naar toe kon, weerhield haar er niet van om te blijven lachen en hartjes met haar handen te maken richting de camera. Ook al probeerde de organisatie de tegengeluiden weg te draaien, het kwam hoe dan ook op het internet terecht en zag er behoorlijk absurd uit. Vooral omdat overal de letters "United by music" in beeld verschenen. Er waren ook kleine protesten van andere landen, tegen de aanwezigheid van de Israeliërs. Zo zagen we hier en daar een Palestijnse sjaal, een watermeloen, of beschilderde lichaamsdelen. Ook was er iemand die een soort van bede hield tussen de repetities door. Dat de songfestival familie door dit alles behoorlijk onder druk kwam te staan, dat begrijp je. En die stress werd natuurlijk alleen maar groter toen de Nederlandse inzending er uit werd geknikkerd. Wááááát? Ja, serieus! De vertolker van het lied "Europapa" zou een cameravrouw van de Zweedse organisatie hebben bedreigd. Waarbij de versie van de zanger is, dat zij maar bleef filmen, hij dat niet wilde en daarom een dreigend gebaar naar haar maakte. Zonder haar aan te raken overigens, liet hij expliciet weten. Haar versie weten we dan weer niet, want die werd niet gedeeld. Wel met de politie, want die startte een onderzoek. En ja, dat ging natuurlijk weken en weken duren, dus konden ze niet anders dan de Nederlandse zanger diskwalificeren. "De enige juiste beslissing" werd er gezegd. Nou, en toen brak de hel pas echt los! Boze commentatoren, een woedend publiek en sympathiebetuigingen van " all over the world". Voor 't eerst in de geschiedenis werd een land door de songfestivalleiding uit de competitie gezet. En dat land waren wij.... We dompelden ons collectief, na het diskwalificatie nieuws , onder in diepe rouw. Hadden wij ook een keer iets geks (een zanger met
a-typisch haar, een buddy hollybril en een outfit met mega schoudervullingen) mochten we niet meer meedoen! Alle mediakanalen ontploften. Het nieuws van de diskwalificatie verdrong zelfs de op handen zijn aanval in Rafah en de megaspannende coalitiebesprekingen. De avond van de finale zaten we daarom gespannen voor de tv. We hoopten op een wonder. Dat ze zouden zeggen dat het niet waar was of zoiets. Maar bij het openingspraatje van de twee presentatrices werd het al direct duidelijk. Er zou geen woord worden vuil gemaakt aan ons nationale trauma. Zo werd er bijvoorbeeld gesproken over 25 deelnemende landen in plaats van de oorspronkelijke 26 en werd onze puntentelling gedaan door de voorzitter van het festival en niet door een Nederlandse presentatrice vanuit de geboortestad van de zanger. Wij moesten het dus hebben van het publiek dat ons liedje bleef scanderen toen we eigenlijk op hadden gemoeten en "boe" riep toen de baas van de EBU in beeld kwam. En er was ook nog de groep uit Finland die in het Nederlands bedankte toen ze klaar waren. Oh ja, en niet te vergeten de zeer verontwaardigse Nederlandse verslaggevers die ons bijna bij ieder liedje eraan herinnerden dat wij niet mee mochten doen. En dat was het dan. Er won ook nog iemand natuurlijk. De eerste nonbinaire deelnemer, die niets wilden zeggen over welke situatie dan ook, alleen dat hen blij waren dat ze gewonnen hadden en verdrietig waren dat we dit keer niet "united" waren geweest. Eigenlijk vonden we dat wel heel goed samengevat. We hebben er dan ook niets meer aan toe te voegen.
Reacties
Een reactie posten