Vrolijke Frans

Het werd tijd om,   eindelijk maar eens de  schilderijen van  de oude meesters in de schilderkunst te gaan bekijken. Dus stapten wij vol goede moed in de auto , richting onze hoofdstad om zo  het eerste deel van onze reis  af te leggen.  Daarna  zouden we namelijk ons  "cunning plan"  gaan uitvoeren, het vervolgen van onze  tour  per spoor.  Vanwege de Amsterdamse drukte  en de hoge parkeerprijzen wurmden wij ons dan ook niet veel later  in de sprintertrein van Almere muziekwijk naar Amsterdam Centraal. 

Hoe dat was? Nou, best wel schrikken eigenlijk. Sinds de jaren 90 is de  treinetiquette nogal  drastisch veranderd.  Een gesprek voeren en  hardop  lachen in de trein,  dat is er anno 2024 toch echt niet meer bij. Voor je uit  staren,    langs elkaar heen kijken en   via moderne communicatie middelen met iemand op afstand praten is nu duidelijk de mores. In de hypermoderne trein waar  we mee reisden,  riep via de intercom  een "Artificiële Intelligence" stem van alles om. Zoals  "We naderen het sciencepark, uitstappen aan de rechterkant". Tijdens mijn treincarrière deed een conducteur van vlees en bloed  dat.  Vaak maakte hij aan het eind dan een aardig grapje om je zo met een lach de dag in te laten gaan. Dat waren nog eens tijden.  Ook bij het treintoilet in Mondriaanstijl was een  A.I  "voice over" in de weer. De schuifdeur van het toilet ging zo'n beetje om de twee minuten open én dicht met de boodschap " dit toilet is defect", waarbij  tegelijkertijd  ook de wc werd doorgespoeld. Het leek op een soort  toneelstukje, maar dan  zonder acteurs. Niemand nam er trouwens  aanstoot aan.

De trein had veel weg van  een mierenhoop waar het leek of iedereen een soort van  taak had.  Zo stapten er een  paar  jongetjes in,  die driftig met hun duimen over hun I- Phone veegden, waar ze blijkbaar een spel op leven en dood speelden. We zagen meisjes die "duckfaces" trokken naar de camera's van hun roze gsm's, zodat hun tiktok en instagram accounts 24/7 gevuld bleven met info over hun bruisende bestaan. Ook ontbraken de drukgebarende én in de lucht pratende zakenmannen en vrouwen niet, driftig ijsberend zodat je wist dat hun werkdag in de trein al was begonnen.  Jongeren met koptelefoons, laptops en I pads onbereikbaar voor hun medereizigers, waren  volop aanwezig ...online wel te verstaan. Trouwens, nog geen Apple Vision Pro's gespot, dat dan weer niet. Je weet wel, die futuristische brillen waarmee je alles in je virtuele leven kunt regelen. We wonen natuurlijk niet in Tokio zeg, stel je voor. 

Ook ondergronds , in  het metrostation stonden alle treingangers in de zombiestand. We waren blij dat we via de oneindige roltrap eindelijk naar buiten konden. 

Na ons reisavontuur wachtte ons dan toch de ultieme  beloning.    Tussen mensen van over de hele wereld bewonderden we ons prachtige Nederlandse culturele erfgoed. En er was ook een kers op de taart.  Naast Rembrandt en Vermeer konden we   zo'n beetje al het werk van Frans Hals bewonderen.

Deze onvolprezen kunstschilder maakte niet alleen maar schilderijen  in opdracht van de gegoede burgerij maar  legde ook de gewone wereld om hem heen vast  door mensen uit het dagelijks leven te schilderen.  Zoals onder andere,  de verstandelijk uitgedaagde Malle Babbe,  de verleidelijke sekswerker,  en de alom bekende aimable luitspeler. Je kon er niet omheen, Frans was onmiskenbaar een man met een vrolijke inborst. We zagen in zijn tentoonstelling alleen maar portretten van mensen met lachende gezichten. 

Bij het schilderij van een vriendelijke vissersjongen zagen we een  bordje met de tekst: " lachen met je tanden bloot gold  in de 17e Eeuw als zeer ongepast. Een gierende lach kom je bij Frans Hals alleen tegen bij kinderen en mensen uit de minder bevoorrechte klasse. Zij hadden namelijk geen boodschap aan de toen geldende normen." 

Wat zou ik die vrolijke Frans graag eens even terughalen om hem het dagelijkse  leven van de 21e eeuw te laten zien. Natuurlijk zou ik hem dan met veel  liefde  meenemen op de zombietrein  naar Almere. Naast dat hij zijn ogen zou uitkijken zou hij ook  zijn kwasten tevoorschijn halen denk ik. Want ze zijn er hoor Frans, we hebben ze gezien.

De bescheiden lachende Somalische schoonmaker, de  levendige  Oekraiense muzikantenfamilie, de behulpzame vriendelijke conductrice en het kindje met de grote ogen en stralende lach op de oneindige roltrap.

Je weet wel, die mensen die geen boodschap hebben aan de geldende normen van deze tijd. Bedankt Frans!  Je bent een baas! You made my day!