Lastig was het om een keuze te maken uit de serie met safari knuffelbeesten nu we een volle spaarkaart hadden. Het hield de twee moeders in luipaardjassen in de des betreffende supermarkt ook al bezig. "Priscilla wil Buddy de Buffel, maar die hadden ze niet meer en ik ben vergeten te vragen welke ze dan wil. Dus gaat de kaart maar weer mee naar huis." Waarop Priscilla's moeder een diepe zucht liet horen. De andere moeder knikte begrijpend. "Je moet er echt snel bij zijn, want de favoriete knuffels zijn natuurlijk het eerste weg" Waarop ze vervolgde "Gelukkig heeft Jeffrey bijna alles al, dus dan is de keus niet zo moeilijk meer". De meer dan tevreden blik van Jeffrey's moeder na deze constatering deed vermoeden dat ze het zag als het winnen van de hoofdprijs. De berekening over hoeveel boodschappen ze voor het vergaren van al die knuffels had moeten doen, had de kassajuffrouw denk ik al gemaakt. Ik zag het aan haar glimlach die nog net niet over ging in een bulderende lach. Ik kan hier natuurlijk nu een hele verhandeling gaan houden over het pedagogische aspect met betrekking tot deze actie. Hoe fantasieloos het is om de knuffels al een naam te geven zodat kinderen hier niet eens meer over na hoeven te denken. Of over de arbeidsomstandigheden waaronder dit speelgoed is gemaakt. Dat het hoogst waarschijnlijk gefabriceerd is in een lage lonen land, en dat we over kinderarbeid nog maar zwijgen. Of over hoe reclame en marketing werkt ... dat je er als consument volledig wordt ingeluisd en er wordt ingespeeld op je hebberigheid, zodra je denkt dat je ergens iets gratis bij krijgt.
Dat laatste brengt mij dan ook weer terug naar ons eigen dilemma. Welke knuffel moest het worden? Toen ik triomfantelijk de volle kaart neerlegde hoorde ik de kassajuffrouw op monotone toon vragen. "Stella Struisvogel" of "Hylko Hyena?" Van schrik trok ik mijn kaart weer terug. Dat was niet de bedoeling, dat ik moest kiezen tussen de twee lelijkste knuffels van het hele stel. Maar natuurlijk waren die samen overgebleven, omdat iedereen ze onaantrekkelijk vond. " Ik denk er nog over na" zei ik, alsof ik op het punt stond een inbouwkeuken te kopen of een nieuwe bolide. Waarop de kassa juffrouw haar " ik lach je niet uit hoor " glimlach liet zien en verder ging met afrekenen.
Dus geen Oliva Olifant voor mij. ..
Ik bedacht gelukkig op tijd dat het fantasieloze knuffels zijn, gemaakt onder bedenkelijke omstandigheden en bedoeld om ons, consumenten aan te zetten tot aankopen die we anders niet gedaan zouden hebben.
Blij met mijn hervonden principes
rende ik achter de moeder van Priscilla aan, die dankbaar mijn volle spaarkaart in ontvangst nam.
Reacties
Een reactie posten