Over de terroristische top van Hamas en rechtse houwdegens in de nederzettingen

Laten we het maar weer  eens  over de oorlog hebben. Welke oorlog? Nou, die tussen de Terroristische Top van Hamas  en  de Ultra-rechtse Houwdegens van Israël. Die  oorlog,  die onderhand oud nieuws zou moeten zijn, maar  in de  wereld hele gemeenschappen ontwricht en op scherp  heeft gezet. Die oorlog dus.

Gewetensvraag: hadden we deze verschrikkelijke oorlog misschien  kunnen zien aankomen? Ik denk het wel. Het jarenlange  conflict tussen Israël en de Palestijnen is, denk ik het best  te vergelijken met  een gasfles die op ontploffen stond.  Opmerkelijk is ook, dat nu deze oorlog gaande is, een  groot deel van de mensheid denkt  te weten wie "the good guys" en wie "the bad guys" zijn. "Maak het niet erger dan het al is" zou ik tegen al deze mensen willen zeggen. Want  "wat weet je er nou eigenlijk van?" Ik dacht ooit ook te weten, hoe het zat, maar intussen weet ik het ook niet meer. 

Kreeg je van jongs af aan te horen dat de Joden een thuisland moesten hebben of juist dat de Joden het land van de Palestijnen hadden afgepakt? Met andere woorden, kende je het complete verhaal eigenlijk wel?

Ik kom uit een gezin waarin de pro-Israël houding normaal was. 

We hoorden van onze ouders dat Joodse mensen in de tweede wereldoorlog iets verschrikkelijks hadden meegemaakt (wat natuurlijk ook zo was) en ze  daarom voor altijd  beschermd  moesten worden. Ook werd verteld dat een eigen staat voor de overlevers  van de Holocaust de enige logisch oplossing was.  We wisten niet beter. 

Toen bleek dat het zelfde land,   in de loop van de geschiedenis zelf een agressor  was geworden,   wilde ik daar  lange tijd niet aan. Want Israël behoorde immers tot "de goeien". Zo was het mij verteld en kom dan maar eens tot andere gedachten. 

De basis van de enorme  geweldsexplosie die nu  gaande is ,  ligt echter wel bij de start van de staat Israël  in 1948.  Waarom kregen de Joden een groot deel van het land van de Palestijnen? 

Kort gezegd, het werd ze gegeven door de Engelsen die het in 1948 grotendeels voor het zeggen hadden in Palestina. Zij wilden  de overlevers van de massamoorden van Hitler  een nationaal thuis geven.  Dus  besloten  ze dit te realiseren  in het land  van de Palestijnen. Maar hadden de Joden eigenlijk wel  recht op dit land?  En waarom moest dat zo nodig het land zijn van een ander? 

Dat idee kwam van Theodor Herzl. Volgens deze Joodse schrijver van het boek "Der Judenstaat," hadden de Joden recht op een deel van Palestina, dat volgens hem ooit het land was van hun voorouders. Met name, het land naast de berg Zion, vlak bij Jeruzalem. De aanhangers van deze gedachte worden,  zoals iedereen inmiddels weet,  Zionisten genoemd. Herzl had ontdekt dat    het Jodendom in de 10e eeuw voor Christus  de grootste godsdienst was in, wat later Palestina werd.   Rond die tijd waren er volgens Herzl twee koninkrijken: het eerste koninkrijk Israël en het koninkrijk Judea.  De beschrijvingen van Herzl waren de reden voor de Joden om het betreffende gebied  te claimen. Volgens de overlevering was het immers  ooit van hen.

Met deze redenatie zouden we de hele wereld misschien wel anders moeten gaan indelen,  maar dat terzijde.  Volgens Herzl werden de Joden weggejaagd door de  Romeinen uit het gebied. Zo kwamen de Joden op verschillende plekken in  de wereld terecht. Ook wel de diaspora  genoemd. 

Na de Tweede Wereldoorlog verhuisden dus steeds meer Joden naar  het Britse mandaat Palestina. Uiteraard  leidde dit  tot  flinke spanningen bij de Arabische bevolking. Direct na het uitroepen van de nieuwe  Joodse staat,  verklaarden de Arabieren dan ook onmiddelijk de oorlog aan Israël. En wederom zorgde een oorlog  voor een grote stroom  vluchtelingen. Maar het waren niet de Joden die het land verlieten. Zo’n 700.000 Palestijnen kwamen  in de omringende landen terecht. Door  de Palestijnen   ook wel  ‘Al Nakba’ ( de catastrofe) genoemd. Een gebeurtenis die tot op de dag van vandaag doorwerkt en hoogstwaarschijnlijk ook mede  ten grondslag ligt aan de huidige oorlog. 

Intussen was het nieuwe land Israël in handen van Joods bestuur, met (zoals we allemaal weten) uitzondering van de Gazastrook en de Westbank. 

In deze periode werd ook de PLO opgericht.  (de Palestijnse bevrijdingsorganisatie) , je weet wel, van Yasser Arafat. We kennen hem van zijn Palestijnse sjaal die hij steevast om zijn hoofd droeg. De PLO vocht jarenlang  voor een eigen staat voor de Palestijnen via de politiek  maar er waren ook sympathisanten van de PLO die  aanslagen pleegde op burgers. Hierdoor werden PLO-ers ook vaak als terroristen aangemerkt. Toch deed de PLO verschillende  pogingen om te onderhandelen over vrede. Wie kent niet,  de Oslo-akkoorden,  waarbij de Joodse president Rabin en Arafat elkaar een historische handdruk gaven. Eindelijk zou er vrede komen. Maar Rabin werd omgebracht door een orthodoxe Jood. Want vrede met de Palestijnen stond niet op het verlanglijstje van Rechtse Israëliërs.

Hierna was er jarenlang ook een periode van rust.  Die natuurlijk relatief was, want  Israël bouwde illegale nederzettingen op grond die niet van hen was en de Palestijnse bevolking werd door de Israelische regering onderdrukt. Vanuit Gaza mocht je bijvoorbeeld als Palestijn niet zomaar vrij in en uit reizen. De Gazastook werd dan ook wel  "de grootste open lucht gevangenis ter wereld" genoemd.

Maar niet iedereen in Israël was het eens met deze "landje pik strategie". Joodse vredesactivisten, bijvoorbeeld pleiten onverminderd voor een twee statenoplossing. Zij stonden lijnrecht tegen over de Zionisten, de Orthodoxe Joden. "De rechtse houwdegens" zullen we maar zeggen.

Omdat veel Palestijnen zich tweede rangs burgers voelden sloot een groot deel   van hen zich aan bij een nieuwe organisatie. Hamas. Met name in de Gazastrook kreeg deze organisatie  de macht in handen  Het  bleek niet  alleen een politieke beweging te zijn  Zij bezaten ook , zoals ze het zelf noemen, een strijderslegioen. Inmiddels weten we dat zij verantwoordelijk waren voor de  moord- en slachtpartijen op 7 oktober in  kibutzen  en op een muziekfestival. Hier bevonden  zich,  wrang genoeg veel vredesactivisten. Die, zoals later bleek,  niet of nauwelijks beschermd werden door de IDF. De  soldaten van het Israëlische Defence Force bleken te zijn ingezet op plekken waar rechtse kolonisten hun nederzettingen aan het uitbreiden waren. Het zal niemand verbazen dat Netanyahu, de huidige president zich in kringen van de laatsten begeeft. 

Het was ronduit  verschrikkelijk wat er op 7 oktober gebeurde. Er werden niet alleen 1200 Joden  vermoord, maar velen  werden ook gemarteld, verminkt en verkracht. Ook werd een groot aantal Joden gegijzeld, waaronder veel kinderen en ouderen. Ondanks dat een deel van deze gegijzelden  is vrijgelaten bevinden  zich nog steeds veelal mannen en jonge vrouwen in Gaza tegen hun wil. Wat zij daar moeten meemaken, is  waarschijnlijk met geen pen te beschrijven. Netanyahu heeft weinig moeite gedaan om deze gijzelaars vrij te krijgen. Hij was vooral druk bezig om de Palestijnse bevolking van de kaart te vegen. 29.000 Palestijnse doden heeft hij inmiddels op zijn naam staan. Waaronder een aanzienlijk aantal vrouwen en kinderen. Ook sneed hij de bevolking af van eten, drinken en medische zorg. Hun huizen zijn verwoest en ze kunnen nergens heen.  Er is geen plek meer in de Gazastrook waar het veilig is. De mensen zijn afhankelijk van voedseldroppingen of wat nog rest in de winkels. 

Je vraagt je af: is er een woord voor de Holocaust en Al Nakba in een? 

Intussen geeft de top van Hamas interviews aan tv-zenders van over de hele wereld. Ze zijn trots dat ze hun zaak weer op de kaart hebben gezet. Ze spreken vanuit  hun luxe villa's in Qatar of Dubai.

Aan de andere zijde, in  Tel Aviv vieren de kolonisten feest. Er is een grote delegatie van de regering aanwezig. Ze bespreken met elkaar waar hun nieuwe nederzettingen in Gaza gaan komen.

Ik heb hier niks meer aan toe te voegen, I rest my case..