De zwarte bladzijde

Ik zag jonge mensen in een spit second dansend op het leven, rennend voor hun leven en daarna dode lichamen overal.

Een enkeling stond nadien  in shock de verslaggevers ter plaatse te woord.

Ik zag gezinnen vertrapt in hun kiboetsen, door mannen met kalasnikovs. De moordenaars lieten niks en niemand heel.  Onderweg werden er mensen gekidnapt, de angst in hun ogen knetterde door het scherm. 

Er kwamen cijfers van doden en gewonden en de wereld ontplofte van woede,  van medeleven en van gevoelens vol wraak. En iedereen stelde de vraag: voor wie ben jij?

Daarna zag ik aan de andere kant,  mensen rennend voor hun leven met hun kinderen en hun laatste bezit. De bommen waren overal. Ze waren nergens veilig. 

Er was geen stroom, geen water, geen brandstof en geen voedsel meer. 

Ook de hulpverlening was gestopt.

Ik zag de terroristen van Hamas, die beweerden dat het nodig was, de  brute moorden en ook dat verlies aan eigen zijde hoort bij de manier van strijden. En dat gijzelingen nodig zijn, ook al zijn de gijzelaars nog zo klein. 

Daarna de  agressor van Israel. Verdedigen, daarop hebben wij recht, zo werd door hem beweerd, tegen iedereen die zich tegen ons keert.

Maar eigenlijk komt het er op neer dat de Palestijnse bevolking wordt gebombardeerd.

Voor wie ben jij, is de vraag die als een dreigement circuleert.  Voor welk kamp , kies jij en welke vlag hang jij uit? 

Maar  dan...wie is er nu eigenlijk echt voor de bommen en geweren? Voor het lijden van ouderen,   kinderen en het uitmoorden van jongeren   in de bloei van hun leven?

Kies geen kamp, vlag of demonstratie ergens tegen, maar kies voor  de hoop op vrede, en een  leven zonder angst, honger of geweld. Dat besef moét in ons blijven leven en aan onze kinderen blijvend worden verteld.