Angst

"

We zijn de hele dag angstig en zenuwachtig voor wat komen gaat" lees ik over de inwoners van Libanon, die in het gebied wonen waar Hezbolla actief is.  

"Ik  slaap niet meer en leef vanaf het moment van de gijzeling dag en nacht in angst" vertelt de Joodse man wiens vrouw en kinderen uit de kibbutz Be'eri werden ontvoerd.

"Waar moeten we heen, het is nergens meer veilig, we leven dagelijks met de angst,  dat we er morgen niet meer zijn " zegt de Palestijnse grootmoeder. Ze is met haar hele familie naar het zuiden van de gazastrook gevlucht omdat  de stad in het noorden onophoudelijk  wordt gebombardeerd. 

"Ik ben bang" zegt de Oekraiense vrouw,  " dat de wereld ons  vergeten is". Ze vangt  in haar eigen huis kinderen van alle leeftijden op,  omdat de plaatselijke  school is verwoest. 

"We zijn aan ons huis gekluisterd, want van de Taliban mogen we nergens meer naar toe, ik ben bang dat onze dochters nooit meer kunnen studeren en een normaal leven kunnen leiden" laat een Afghaanse moeder weten.

"Ik heb elke dag angst als ik over straat loop. Er komt een dag dat ik word opgepakt en mijn leven niet meer zeker ben" zegt de jonge Iraanse vrouw die het regime in haar land trotseert door geen hoofddoek te dragen. 

In mijn veilige huiskamer komen deze beelden  dagelijks binnen . 

En dan denk ik aan de  mannen die zich de leiders van deze landen  noemen  of de agressor zijn in andermans land. Zij  hebben  een luxe leven met kogelvrije vesten,  riante bunkers,  hooggeplaatste vrienden, lijfwachten en een enorm  wapenarsenaal tot hun beschikking. Zij kennen geen angst. 

Met een simpele handbeweging of een druk op de knop dirigeren zij hun oorlogen. Wissen zij levens uit van de zwaksten in hun eigen  samenleving of die van een ander. "Ons land is in oorlog" of "We verklaren de oorlog" zeggen ze of " We regeren volgens de wetten van onze God of Allah". En met dat laatste praten ze hun verschrikkelijk misdaden goed.

Voor deze mannen is onderdrukking, het aantal doden in het land waarmee ze in oorlog zijn, het ronselen van mensen  voor hun  terroristische organisaties een  verdienmodel.  

Ik kijk er naar en hebt angst. De angst dat dit nooit meer over zal  gaan en nooit, nooit  meer goed komt.