De Tour

Heb ik hier wel eens verteld hoeveel ik  van de Tour De France  houd? Vast wel , want ik kijk er al van kleins af aan, naar. Wat mij betreft is het de absolute sport der sporten. 

Degenen die mij al langer kennen,  weten dat ik in het verleden wel eens wat bergen heb bedwongen op mijn racefiets. Onder andere de Mont Ventoux, de Alp d'Huez en verschillende passen in Zwitserland en Oostenrijk staan  er vermeld op mijn Wieler-CV. Dus,  ik  kan hier vanuit die ervaring  wel iets vermelden over  hoe 't voelt, om zo'n reus op te rijden. Je ervaart , hoe zal ik het zeggen, van  alles tegelijk. Pijn, euforie, boosheid, kramp,  geluk  , ja wat niet eigenlijk. Ik wil mijn bescheiden cv  natuurlijk absoluut  niet vergelijken met wat de renners in de tour presteren. Maar omdat ik weet wat een berg op fietsen inhoudt,  weet ik ook wat die wielrenners daar neerzetten. Ze rijden net zo hard omhoog als jij op je brommer, of erger nog op je motor. Het is van een buitencategorie en dan next level, deze sport. En wat mij betreft bijna bovenmenselijk . For the record,   het gaat hier niet over een prestatie op één  dag he?  Drie weken, sleurt en trekt het peloton  door het prachtige Franse landschap. Als een soort van  magische karavaan waar enorm veel toeristen op af komen. Al die mensen zijn daar natuurlijk,  naast  het fietsen, ook voor de  heroïek die dit sportevenement met zich meebrengt, denk ik . Heroiek? Jazeker, denk dan bijvoorbeeld aan  de beelden van  Fabio Jacobsen   die in de tour van 2022 met zijn gehavende gezicht (overgehouden van een verschrikkelijke val in een andere ronde) nog net op tijd de finish in een  bergetappe overkwam.  Een paar minuten voor dat de bezemwagen arriveerde wrong  hij zichzelf over de eindstreep. Nadat hij na een langdurige revalidatie zijn rentree had gemaakt wilde hij zó graag Parijs halen.  Het was een ongelofelijke  prestatie die hij in de tour  neer zette. In de laatste meters kwam er een soort  oerkracht in hem naar boven, terwijl zijn  ploegmaten hem over de finish schreeuwden. Weergaloos.  Ook Pello Bilbao werd door ons aangemoedigd om als eerste de eindstreep te halen in de 10e etappe van de tour die op dit moment verreden wordt . Hij vocht voor die overwinning   en dan vooral als eerbetoon voor  Gino Mäder , zijn teamgenoot die een paar weken daarvoor verongelukte in de ronde van Zwitserland. Op de pakken en de wielerbus van Bahrain Victorious was  sinds het ongeluk de tekst: "Ride for Gino"  zichtbaar. Alleen daarom al keek ik met een brok in mijn keel naar deze ploeg.  Pello won! Vervolgens doneerde hij een euro voor elke renner die na hem binnen zou komen, aan een  herbebossingsproject,  dat hij als sponsor had  overgenomen van zijn maatje  Gino. Kippenvel.   

En wat te denken van Wout Poels, die vandaag een ritzege pakte. Jarenlang was hij de meesterknecht van Froome bij de Skyploeg. Nu kon hij eindelijk voor zich zelf gaan. En wat het nog mooier maakte, ook hij fietst bij Bahrain Victorious . De tranen bij de finish spraken boekdelen. 

Ik moest ook weer heel erg slikken.  Zo mooi is dus  de tour...

N.B natuurlijk ga ik in een volgende blog nog iets zeggen over de klassementsstrijd tussen Poçagar en Vingegaard. Wordt vervolgd.