Bij elkaar gefantaseerd

In Frankrijk, in de Auvergne,  bezochten  we een kasteel in een frans stadje. We waren al helemaal  in de  kastelenmood omdat we  een gîte huurden bij een ander ridderoord verderop.  

"Cultuur doen" met mijn lief   is altijd een spannende aangelegenheid. Bij het kasteel aangekomen  wurmde zich net een bruidspaar met gevolg door de poort, dus ik hield direct mijn pas in. Mijn eega daarentegen stortte zich vol overgave tussen  het chique uitziende bruiloftsgeweld met zijn rugzak  en bergschoenen. Het was een komisch gezicht. Dat hij, er  in dat gezelschap uitzag als  een verdwaalde toerist,  leek hem niet te deren. "Kom, kom" gebaarde hij, de tour van 16.00 uur vangt aan. Je begrijpt, mijn wederhelft is van het doorpakken... bruiloft of niet, wij hadden een  kasteel te bezoeken, dus iedereen aan de kant a.u.b. " Bij het kasteel stond een groepje,  waarbij een Franse moeke, of liever gezegd "une maman"  het hoogste woord had. Het bleek onze gids te zijn. Ze zag er uit alsof ze zo van haar punnikwerk was weggelopen om even een tour vol te praten in het kasteel. Het begrijpen van de Franse taal, gaat ons redelijk af, maar haar verhaal bestond vanaf de start al uit één onsamenhangende kluwen. Alsof haar punnikskills ook in haar werk als tourquide werden toegepast. Maar dat verzin ik er allemaal maar bij. Maman had het over kasteeleigenaars van adel, Italiaanse plafonds, Portugese kasten en ook Napoleon kwam nog om de hoek kijken in haar verhaal. Een fantastische, bij elkaar gefantaseerde geschiedenis noemde mijn lief het. Hij probeerde nog te achterhalen van welk jaar het kasteel was maar ze strooide tijdens haar hele spreekbeurt met zoveel jaartallen  dat het ons duizelde.Ze wees ons op allerlei details in kasten en schilderijen maar we konden er geen "chocolat" van maken. Na de tour op de begane grond zagen we  dat verscheidene deelnemers  uit de groep waren verdwenen. Ze leek het niet te merken. 

Ze bleken het  kasteel te zijn  uitgevlucht richting de bar van het bruiloftsfeest. Terwijl onze franse moeke toch met enige dominantie "Monté monté" riep en richting de trap wees. Daar liet ze ons vervolgens zo'n 10 minuten wachten, waarop ineens een tweede groep verscheen die zich bij ons voegde.  Dat kon natuurlijk ook best,  nu de helft van het gezelschap  al het hazenpad had gekozen.  Boven in het kasteel voltrok zich vervolgens het zelfde ritueel. Een overvloed aan  stoffige boeken, bewerkte plafonds en geheimzinnige kasten werden door haar bejubeld en toen dat klaar was en we naar de kelder werden gebonjourd verdween er wederom een aantal bezoekers. Maman leek er geen notie van te nemen.  Ze dirigeerde ons vervolgens  naar een kamer vol met vlaggen. Mijn eega grapte dat dit alle vlaggen waren van de landen waarmee het kasteel oorlog had gevoerd. Ze keek een beetje minzaam.   Had best gekund toch? Ja, nu we toch aan het fantaseren waren geslagen. Daarna ging ze in de hal achter de toonbank met merchandise staan en trok haar gezicht in een grimas. Alsof ze een andere rol aan nam. Nu was ze niet meer "la mere punk" maar "la vendeuse du chateaux" En dat allemaal in een ijzingwekkend tempo. Wij gingen maar vast naar buiten , want ook de kapel moest nog bezocht worden. Daar bleek  zich een dichtgemetselde grafkelder te bevinden,  een paar tombes en een nieuw verhaal natuurlijk   Toen was 't toch echt bijna "fini". Nog wat laatste wetenswaardigheden buiten het kasteel en ja het was zover!  moeder overste wuifde met haar hand "Alléz, alléz". Het was volbracht.  Mon Marie mompelde nog een "merci a vous" en toen waren we vrij. Van  deze bijzondere historische geitenbrij moesten we toch wel  even bijkomen. Gelukkig lag bij thuiskomst de wijn koud.  Even ontspannen, dat hadden we wel verdiend.