Rondom ons huis vinden er momenteel serieuze opgravingen plaats. Wat begon met één hardnekkige drol die maar niet wilde doorspoelen, eindigde in een toch wel indrukwekkende bouwput. De grondwerkzaamheden leverden een wirwar van leidingen op en wat we zagen was een middeleeuwse riolering en regenafwatering , die via allerlei pijpconstructies alle kanten op gingen. Uit het hol met deze technische bezienswaardigheden dook af en toe een hoofd op. Dat van mijn lief natuurlijk , die bezig leek te zijn met de workout van zijn leven. Ik vluchtte daarop maar naar mijn werk, en hoopte dat het gat opgelost zou zijn als ik weer thuiskwam. Dat ging natuurlijk niet één twee drie. Ik zag mijn technische man regelmatig in Rodin-stand aan tafel en daardoor liep de spanning op, en was ik benieuwd of het hele gebeuren überhaupt nog op iets van een afvoer zou gaan lijken. Maar ergens zo tussen de wit...
In de jaren 60 was bloemen drogen, naast macramëen , weven en breien een populaire activiteit, die vooral vaak en veel door onze huismoeders werd gebezigd. Deze creatieve voorouders maakten er dan vervolgens bijvoorbeeld wenskaarten of kalenders mee. Dat waren nog eens staaltjes huisvlijt! Kom daar tegenwoordig nog maar eens om. Op mijn kleuterschool werd ook met enige regelmaat met droogbloemen geknutseld. Ook al was mijn juf geen huismoeder (want, ongetrouwd en dus 40 uur aan het werk) bloemen drogen, dat deed ze dan weer wel. Ik herinner me bijvoorbeeld, een boekenlegger met een paarse droogbloem, voorzien van een bijbehorend versje voor moederdag. Op de basis school, werden er trouwens ook bloemen gedroogd, maar dan met een ander doel. Die waren voor het herbarium. Ik weet nog dat ik de bloemen van de plaatjes uit mijn boek, moest zien...
Het is op dit moment erg rustig in Gaza, want er worden, sinds een paar weken namelijk geen baby's meer gebombardeerd en ook geen gijzelaars afgemaakt. Enkele weken geleden kwamen Netanyahu en Hamas tot een afspraak, een echte deal dit keer. Het werd "een staakt het vuren" met de hulp van onderhandelaars uit Qatar en Amerika. Of de wisseling van de macht in de Verenigde staten heeft bijgedragen aan deze wapenstilstand zullen we nooit weten. Wel kunnen we zeggen dat de benadering van het gazaconflict door de nieuwe president op zijn minst onconventioneel te noemen is. En verder, dat Hamas en Netanyahu het misschien ook wel nodig hadden, dat er een onvoorspelbare leider tegenover hen kwam te staan. We kunnen er alleen maar naar gissen. Wat we zo goed als zeker weten, is, dat Trump beste vrienden voor altijd, wil worden met de meeste Arabische landen. Niet uit ...
Reacties
Een reactie posten