Young Professionals

Tegenwoordig kun je, als je iemand inhuurt voor een communicatievraagstuk in je bedrijf, zomaar een Young Professional aan je bureau  treffen. En dan krijg je de coach van deze jonge werknemer  er gratis  bij. Oh nee, niet gratis, want daar doen communicatiebureaus  niet aan. Aan gratis bedoel ik. Maar dat terzijde. 

De Young Professional dus. Het klinkt als iemand die nog moet leren vliegen na het halen van zijn brevet.  Waar dan   alsnog een instructeur naast wordt gezet.  En dat is precies wat dit is. In dit geval loopt er  een professionele senior met je mee. Niet alleen bij de marketing bureaus wordt er van deze constructie gebruik gemaakt, ook in andere bedrijven en organisaties wordt deze vorm van opleiden ingezet. Ook wel trainee ship genoemd. 

In mijn tijd had je dat niet. Dan moest je gewoon van onder af aan beginnen en leerde je door vallen en opstaan en schade en schande een beroep. "De rotkarweitjes laten  opknappen door de jonkies" , dat was toen de mores.  Want "so dit they before us" , om maar even in de Engelse termen te blijven. Vertrouwenspersonen had je ook niet, dus als je gepest werd dan had je gewoon pech. En grensoverschrijdend gedrag daar deed men ook niet aan,  of eigenlijk wel. Want dat  gebeurde natuurlijk aan de lopende band,  dat je grenzen werden overschreden.  Maar men deed er niks tegen. Ook hielden  leidinggevenden  een functioneringsgesprek met je, met punten en eisen  waar je keihard aan moest voldoen. Voor een ambitie- en reflectiegesprek was men toen  nog  lang niet klaar. Dan zou het initiatief bij de werknemer liggen. Stel je voor zeg...

Vervelende collega's? Daar dealde je mee. Je vermeed ze, als je kon en anders onderging je de moeizame samenwerking maar gewoon.  Mijn tactiek was altijd, heel hard werken, niet roddelen en veel humor gebruiken. De sfeer beïnvloeden eigenlijk. Zou ik blij geweest zijn met een coach of een vertrouwenspersoon toen ik jong was? Ik denk het wel. Het is natuurlijk een goeie ontwikkeling dat er voor mensen een veiligere werkomgeving wordt gecreëerd. Dat je aan deze constructie direct een Engelse term moet hangen vind ik dan weer niet zo nodig. Maar los daarvan is het niet zo'n gek idee.  Aan de andere kant heb ik door de harde leerschool die ik heb gehad, ook geleerd om voor mezelf te zorgen. Om door te zetten, inventief te zijn en duidelijk te communiceren. Maar hoe vind je als bedrijf hierin de balans? Van een veilige omgeving scheppen versus niet opgeven als het tegen zit. Want naast alle positieve ontwikkelingen zie ik ook het gemak waarmee sommige jongere werknemers zich ziek melden. Ook mis ik bij een aantal van deze mensen  het " een stap harder" willen doen.  Zij zorgen namelijk ook goed voor zich zelf, valt me op. Alleen gaat het hier  ten koste van een ander. Daarmee bedoel ik  degenen die wel dat arbeidsethos hebben en zich extra willen inzetten. Begrijp me goed,  ik wil geen jonge mensen bashen (ah   , daar heb je  weer zo'n Engelse term) want  ik zie ook jonge collega's die zich vol enthousiasme op hun taken storten. Met deze blog  wil ik absoluut niet  de harde leerschool  propaganderen, maar spreek ik me wel uit tegen de pampercultuur. Ik zou zeggen:  begeleid ze, onze jonge werknemers, maar laat ze pas vliegen als ze hebben geleerd wat "het hebben van hart voor de zaak" werkelijk inhoud.