In mijn nieuwsapp las ik dat de relatie tussen China en de VS verder op scherp was gezet vanwege de recente "ballonrel". De wat? Ja ik weet het, dat klinkt een beetje als een onschuldige ruzie op een kinderfeestje, maar het ging hier toch echt over een oplopend conflict tussen twee grootmachten. En als iets een rel wordt genoemd, nou dan weet je het wel. Iets met ambassadeurs op het matje en dreigementen over en weer. Dat werk. Lang verhaal kort, het hele gedoe begon met een enorme Chinese ballon die boven de staat Montana was gesignaleerd. Precies boven de plek, waar een Amerikaanse vliegbasis is gevestigd. En dat was nog niet alles, ook in Zuid Amerika hadden ze er één gezien. "Het zijn onschuldige weerballonnen " jokte Xi Ping "Ik geloof er geen bal van" liet Joe Biden weten en gaf vervolgens opdracht om de ballon uit de lucht te schieten. Het zag er uit alsof ' ie met een naald was doorgeprikt. Hij bleef nog heel even hangen als een zielig slap vaantje en dwarrelde toen in de zee. Xi boos, Joe geïrriteerd. Een schoolpleinruzie was er niets bij. Terwijl deze wereldleiders verder ruzieden voltrok zich in Europa een ramp van ongekende afmetingen. De aardbeving in Turkije en Syrië. Er stonden getallen in de nieuwsberichten waar je koud van werd. Meer dan 25000 doden in Turkije, meer dan 4000 doden in Syrië, 49.000 gewonden in Turkije, 2850 gewonden in Syrië, 870.000 mensen dakloos. Hulpverleners uit de hele wereld kwamen met honden en opsporingsmateriaal om te zoeken naar overlevenden. Er werd een pasgeboren baby onder het puin vandaan gehaald. Terwijl het huis om haar heen in een stortte kwam ze ter wereld. Helemaal alleen. Want haar mama overleefde de aardbeving niet. Ook voor de rest van de familie kwam de hulp te laat. De pasgeboren baby zat nog met de navelstreng aan haar dode moeder vast. Deze moest worden doorgesneden door de reddingswerkers die haar vonden. Een gruwelijkere bevalling kun je je echt niet voorstellen. Ze brachten het meisje naar een couveuse in het ziekenhuis, terwijl haar moeder werd afgevoerd in een lijkzak. Het kindje zal opgroeien, zonder familie in een land waar de burgeroorlog nooit lijkt te gaan stoppen. De dictator van Syrië laat dan ook bijna geen hulp toe in het gebied van de oppositie. Een Syrisch slachtoffer verwoordde de ellende als volgt: "we leven nog, maar van binnen zijn we dood".De wereld voelt momenteel als een rollercoaster. De ruziënde oude mannen met hun spionageballon die schijnbaar niks beters te doen hebben, de dictator die mensen laat kreperen en dan hebben we het nog niet eens gehad over de landen waar de oorlog of de dictatuur mensen veroordeelt tot armoe en een uitzichtloos leven. Voor nu leef ik mee met de getroffenen van de aardbeving die helemaal niks meer hebben en alleen maar aan het overleven zijn. Het enige wat nog hoopvol stemt, zijn de gewone mensen over de hele wereld die willen helpen waar ze kunnen. Wil je ook iets doen? Geef dan geld. Alle beetjes helpen. Giro 555.
Reacties
Een reactie posten