In een landelijke krant las ik met heel veel plezier een uitgebreid interview met een jonge muzikante. Ze vertelde hoe fijn ze zich voelde bij haar eigen gezin, vrienden én op het podium. Tegelijkertijd was ze erg verlegen in gezelschap en met "praten" had ze dan ook niet zo veel op. Meestal dacht ze dan ook heel lang na, voordat ze iets zei. Wat er uiteindelijk vaak in resulteerde dat ze dan gewoon bleef zwijgen. Tegenwoordig voelde ze zich daar trouwens ook best ok bij. Zouden meer mensen moeten doen, vond ze. Haar leven werd daar ook nog eens heel kalm van. Ik was het volkomen met haar eens. By the way, heb ik hier wel eens vermeld dat ik "kalmte" zo'n mooi woord vind? Het heeft namelijk alles in zich wat een prachtig woord moet hebben wat mij betreft. Vrede, oplossingen, rust, en ook vreugde. Er zijn momenten in mijn leven geweest, dat ik mezelf tot absolute kalmte heb gemaand. Dat waren in alle gevallen, goeie beslissingen en heeft me alleen maar goede dingen gebracht.
Maar goed, terug naar de jonge artieste. Ze bleek een geweldige promotor te zijn, van iets, wat we in deze snelle wereld al heel lang vergeten lijken te zijn. Namelijk dat je niet altijd iets hoeft te zeggen en dat niet iedereen op je mening zit te wachten. Dat het goed is om eens rustig na te denken voordat je iets zegt. En dat wanneer je iets zegt, dat ook iets aardigs kan zijn. Die laatste zin is niet van mezelf. Maar van Loesje. Mijn fictieve vriendinnetje uit Arnhem. Deze uitspraak vind ik dan ook een schot in de roos. De wereld is onderhand vergeven, van verhitte mensen met heftige meningen, die ook nog eens heel boos en kwaadaardig worden, als een ander er anders over denkt. Laten we ons zelf wat meer tot kalmte manen, en wat vaker een voorbeeld nemen aan de stille, rustige introverte mensen, die vaak ook nog eens heel lief, wijs en leuk zijn. Ik ben benieuwd hoe de wereld er dan uit zou zien.
Reacties
Een reactie posten