Grote smurf
Ik heb het hier over de jaren 70 waarin we ons nog niet bewust waren van onze invloed op het klimaat. Deze vorm van adverteren kan tegenwoordig natuurlijk niet meer door de beugel.
Mijn vaders favoriete bezigheid was voor ons , zijn kinderen op dat moment de normaalste zaak van de wereld. Ik vergeet nooit meer het geluid van de aanzwellende vliegtuigmotoren, wat hét signaal was om met het hele gezin naar buiten te rennen. We wisten direct of het mijn vader en zijn vliegmaatjes waren, want dan werden de vleugels van de vliegkisten vrolijk heen en weer bewogen. Als we terugzwaaiden deden ze nog een extra rondje. Wat een feestelijk gezicht. Het allerleukste, van zijn uit de hand gelopen hobby was het moment als hij ergens anders een reclameboodschap, de zogeheten sleep, moest op halen . Want dan mocht één van ons mee als passagier. Meestentijds fantastisch natuurlijk, maar in mijn geval vergat mijn vader een keer een goeie oppas te regelen. Uren zat ik alleen op het vliegveld in Eelde waar hij zijn sleep had opgehaald. Ik was een jaar of tien en aan mijn lot overgelaten door de vlaggenjongen die mijn vader als mijn babysit had aangewezen. Onverantwoord natuurlijk, want ik was nog veel te klein voor zo'n avontuur. Gelukkig kreeg ik gezelschap van een jongetje van mijn leeftijd in de vlieghal. Hij was daar met zijn vader om vliegtuigen te spotten . Toen ik hem vertelde dat die van mij, me op zou halen met een vliegtuig geloofde hij me niet, wat dan wel weer een beetje jammer was. Op het einde van de middag arriveerde er een vijftal vliegtuigen met reclame van de BP. In die tijd waren de smurfen het boegbeeld voor deze oliegigant. Ook al zo'n vervuiler, maar nogmaals het waren de jaren 70. Samen met een groep vliegtuigspotters zag ik de landing van mijn vader. Hij vloog met de grote smurf, die rooie. Vlak langs de bewonderaars aan de kant maakte hij een
duikvlucht en wierp de grote smurf af. Het zag er spectaculair uit. Er werd dan ook enthousiast geapplaudiseerd. Ik vergat direct de eenzame uren op het vliegveld waarin er geen einde aan mijn verblijf leek komen. Ik had mijn vader al vergeven nog voor hij de grond raakte. EIndelijk, kwam grote smurf uit het vliegtuig om kleine smurf op te halen. In zijn stoere vliegjack met zonnebril zag mijn vader er uit als Tom Cruise avant la lettre . Hij zocht me in de menigte die achter de hekken stond en wenkte me toen hij me zag . Met mijn rugzakje sprong ik in één beweging over het hek en keek achterom naar de vliegtuigtoeristen , en het jochie dat me gezelschap had gehouden. Ik zag de verbazing. Het moet een stoer gezicht geweest zijn. Dat kleine meisje op stap met haar vader, de piloot. Wat was ik trots! Ik gaf op dat moment hoogstwaarschijnlijk licht, zo gloeide ik. Van de week zag ik milieuactivisten ageren tegen privejets op Schiphol. Naast dat ik de zorgen deel van deze jonge mensen dacht ik tegelijkertijd aan mijn vader. Kan ik in deze veranderende wereld nog steeds trots zijn op hem? Je kunt nu niet meer met goed fatsoen in ons land rondvliegen met allerlei reclameboodschappen. Ook kun je je dochter van tien niet meer alleen achterlaten op een vliegveld. Toch is het grote smurfverhaal één van de mooiste herinneringen aan mijn vader. Natuurlijk blijf ik trots. Mijn vader is er niet meer en het waren de jaren 70, dus dan mag het.
Reacties
Een reactie posten