Enkele jaren geleden verbleven wij in het huis, inmiddels hotel, van de familie von Trapp. Je weet wel, dat Oostenrijkse gezin waar de film "The Sound of music" op is gebaseerd . Het statige pand met grote tuin bevond zich binnen een karakteristieke eeuwenoude muur. Net als in de film. Bij binnenkomst werden we door foto's en teksten aan de wanden direct meegenomen in de geschiedenis van deze muzikale familie. Alsof we niet in een hotel maar in een museum verbleven. In de andere kamers bivakkeerden Sound of Music Fans van "all over the world" die we de volgende ochtend bij het ontbijt troffen. Eindelijk was ik niet het enige Sound of Music gekkie. In 1966 (ik was toen vier) zag ik de film voor het eerst en wilde ik daar al zijn. In Salzburg. In dat prachtige landschap met die zingende kinderen. In die droomwereld met bergen , kloosters en grote landhuizen. Nu was het zover.
Ik moest mijn vriend plechtig beloven dat we geen Sound of Musictour zouden doen. In een bus vol zingende fans van highlight naar highlight zou hij echt niet overleven.. In plaats daarvan kochten we een 72 uurs kaart. Waarom heeft niet elke stad zo'n kaart? Het is dé manier om alles van een stad te zien. Je mag namelijk overal in. De tram, de bus, musea, de stoeltjeslift, de veerboot, het open lucht museum, kastelen enzovoort. Dus we bezochten bijvoorbeeld niet alleen het tuinhuisje van Liesl maar ook het geboortehuis van Mozart. Het was een fantastische overdosis Salzburg "Ben je nu eindelijk genezen?" Vroeg een vriendin me. Nee natuurijk niet, bij thuiskomst heb ik direct de film op gezet om te kijken waar we allemaal geweest waren. Sound of Music forever!
Reacties
Een reactie posten