Afscheid

Afscheid nemen vind ik best wel een ingewikkelde  aangelegenheid. Naast dat het een markering in je persoonlijke  tijdlijn is,  zie ik het als  een moment dat onomkeerbaar is. Ik wil het hier niet hebben over het definitieve afscheid zoals de dood van een dierbaar iemand . Die worsteling lijkt me  duidelijk. Waar ik op doel is het kleinere leed met betrekking tot afscheid nemen.  De situaties waarbij je elkaar gedag moet zeggen, wetende dat je elkaar minder of niet meer gaat zien. Iedereen weet dat dat gelazer al begint als je klein bent.  Zoals het jaarlijkse afscheid van de juf of meester op de basisschool en dan  hup weer door naar een volgende klas. (Behalve als je op een Rudolf Steinerschool zit dan maak je dit soort gedoe niet mee).  Het "dag zeggen" gaat je hele  school en studieperiode door. Ook privé neem je regelmatig afscheid door bijvoorbeeld  verhuizingen, of omdat je vriendenkring verandert. Soms is er dan zelfs  geen afscheid . Maar ook dat kan pijnlijk zijn. Vooral als jezelf degene bent die niet meer in andermans leven past. In je werkende leven begint het  gedonder pas echt.  Soms voelen collega's als familie of lijkt het op een vriendengroep. Tot het moment van een reorganisatie of het vertrek  van  mensen  die zich verder willen ontwikkelen. 

Ooit verliet ik samen met een grote groep collega's een organisatie na een faillissement. Er waren geen bloemen, geen persoonlijke woorden en zelfs  geen afscheidslied. Wat is nou een afscheid zonder een lied? Ja toch? Ik herinner me alleen  een schaal met gevulde koeken en bedrukte gezichten. En daarna  het enorme gat waarin ik viel en de huilbuien die ik dagenlang had. Iemand vertelde me dat ik in de rouw was. En dat ik daar door heen moest. Dat klopte  ik werd er wel sterker van en meer gehard met betrekking tot afscheid nemen. 

Maar een duidelijk vaarwel met een samenzijn, lieve woorden en cadeaus is toch  het fijnst. Ik heb er namelijk net één  achter de rug.  Je voelt je enorm gezien, gewaardeerd en verwend. Niks ingewikkelds aan,  zou je denken. Maar wat dat dan weer ingewikkeld maakt is het gemis van al die lieve mensen waarmee je lief en leed hebt gedeeld. Dus is bllijven zitten waar je zit, misschien een betere optie? Ik neig er soms   toe. Een reorganisatie maakte  in dit geval dat ik anders koos. Wetende dat ik een afscheid heus wel zou overleven. Ik voel spanning maar ook blijdschap dat ik aan  iets nieuws kan beginnen. Eigenlijk is de boodschap dat je bij een afscheid gewoon moet voelen wat je voelt. Iemand zei me, dat een mens ook wel weer gelukkig wordt van veranderingen. Een nieuwe start, een nieuwe omgeving en nieuwe mensen om je heen. Gevoelens van gemis en verwachting buitelen op dit moment  dus over elkaar heen. Reuze ingewikkeld!  

.