Mondzorg totaal

Mondzorg totaal 

Iedereen gaat met zijn tijd mee, zo ook de tandartspraktijk waar ik voor mijn controles naar toe ga.  Ik kan jullie er  daarom van verzekeren dat je

tegenwoordig  niet meer ouderwets wordt  "gebeuld". Het is, ja, hoe zal ik het zeggen: "beulen 2.0" geworden .Trek er maar een paar uurtjes voor uit:  je  lijdensweg bij de tandarts is  namelijk een "beleving" geworden.  "Mondzorg totaal" heet dat.  Het begint al bij de balie. Daar word je elke keer  gevraagd om een gezondheidlijst in te vullen. Ik denk dat ze daarmee willen laten zien dat ze de relatie arts/cliënt uiterst serieus nemen. Elk  half jaar krijg je een check. En elk half jaar vul  je  exact het zelfde in. Maar goed. Je hebt in elk geval iets te doen.  Daarna mag je alvast spoelen met  waterstofperoxide .  %$#@& "Allejezus wat is dat  goor!" Alles wat leeft in je mond gaat er accuut van dood. Dat je tanden er nog inzitten is een wonder. Daarna kom je bij een tandarts die nog maar net van de middelbare school lijkt te zijn. Je denkt dat ze de stagiair is, maar voor je het weet pompt ze je stoel naar beneden. Serieus? WTF...zit ik in bananensplit of wat?   Ze prikt een beetje in je tandvlees. Roept een paar keer de woorden: linguaal, buccaal en interdentaal naar haar assistente en dan vanachter haar mondkapje: "er zit aardig wat tandsteen". 

"Neeeee! Niet zeggen tegen de mondhygiëniste"  wil ik haar smeken waarmee de verhouding tandarts/cliënt direct  helemaal duidelijk is. Onverbiddelijk typt ze wat  in op hun interne kliklijn. En dan mag ik nog even terug naar de zachte bank in de wachtkamer om me voor te bereiden op het hoogtepunt van de beleving:  " de mondhygiënist" , of "preventieassistent"  zo je wilt. Ik wil bijna gaan liggen met mijn ogen dicht  en mijn vingers in mijn oren. Maar daar schalt mijn naam al door de ruimte en staat ze er,  de heks in de witte jas. 

Haar kamer ziet er uit als een ijskast. Helemaal aangepast aan haar ijzige karakter. Ze neemt plaats  op haar krukje naast de martelstoel. Ik  weet dat ze de informatie van de kliklijn al lang  binnen heeft. Toch vraagt ze vals: "hoe ging het bij de tandarts?" Ik mompel het woord "tandsteen" en dan krijg ik een enorme preek. Over kruislings tandenstoken, de stand van de borstel etc. etc. OMG mammmaaaa ik wil hier weg! Ze pompt mijn stoel naar beneden en zet haar martelwerktuig aan. Ik denk aan alles wat me lief is en reageer als een robot op haar commando's: Open! Wijder! Links! Rechts! Kin op de borst". Onderwijl stelt ze me vragen. Met haar vingers en een elektrische schraper in mijn mond. Bijvoorbeeld:  hoe lang hou je de borstel op je tand? Dwie zwelluh (10 tellen) Het antwoord interesseert  haar geen fuck. Ze stelt vragen en moppert. Ze beitelt, ze rukt, ze schraapt en net als ik denk dat ik het niet meer kan verdragen is daar de pepermuntsmaak van haar laatste behandeling. Een soort van polijsten. Ik glimlach en knik bij alles wat ze  zegt als ik naast mijn stoel sta. Ik voel me vijf jaar oud als ik  een  tube met tandpasta in mijn handen gedrukt krijg. Dan ben ik vrij om te gaan.   In de wachtkamer zit het volgende slachtoffer. Het is een grote man. Zijn ogen puilen haast uit van angst. Ze noemt zijn naam en ik knik hem bemoedigend toe. Ik wil bijna roepen: "kijk ik leef nog! " maar tegelijkertijd ben ik blij dat ik niet meer het lijdend voorwerp ben van deze moderne beul. Dus ik houd wijselijk mijn mond 

Een beetje verdwaasd sta ik  in de hal wat bij te komen als  de assistente  vanuit haar glazen bunker vraagt of ik een afspraak wil maken voor over een half jaar. Mijn tanden voelen glad en schoon en ik ben zo ontzettend trots op mezelf dat ik de storm heb doorstaan. Dus  recht ik mijn rug en zeg  

" nou...vooruit dan maar" . Ik krijg een verbaasde blik van de tandartsassistente die even lijkt te zijn  ontwaakt uit haar mondzorg totaal lethargie. 

"Dubbele afspraak"? vraagt ze "Dubbele afspraak" zeg ik flink.