Non conformist 18 juni

Non conformist


Hoe hou je de herinnering aan iemand eigenlijk  levend? Mijn hart en mijn hoofd zitten vol met  dierbare herinneringen aan mijn grote broer die acht jaar geleden op 56 jarige leeftijd  overleed.  Een tumor zo groot als een aardappel nestelde zich in zijn brein. " Vette pech" zei 'ie hier zelf over.  "Waarom nou juist in  dat fantastisch brein van jou" grapte ik tegen hem. Hij kon er wel om lachen. Mijn broer en ik deelden dezelfde  galgenhumor. Maar die "aardappel"  was natuurlijk ook een tijdbom en raakte delen van zijn hersens waardoor ook een deel van zijn persoonlijkheid veranderde. Soms leek het alsof hij volledig in zijn eigen wereld was.  Ook fysiek werd hij een totaal ander mens. Nu moet je weten dat mijn broer vroeger toch echt wel een mooierd was. "Brad Pitt eat your heart out" zou ik zeggen. Maar door de Prednison en andere rommel veranderde hij in een hele grote zware man waarin je nog nauwelijks kon terugzien wie hij was geweest. Ik zag t wel. Hij bleef voor mij dezelfde. Altijd.  Hij koos er in de laatste maanden voor geen "afscheidsgesprekken" meer te voeren. Hij was er de man niet naar en  de tumor in combinatie met de medicijnen hadden zijn emoties "afgevlakt".  Een paar keer zag ik tranen. Bij de mededeling dat hij ongeneeslijk ziek bleek te zijn  "Nu weet ik niet hoe  het afloopt" zei hij waarmee hij doelde op zijn kinderen.  Wegnemen kon ik het niet, hem vasthouden wel. Bij de intake in het hospice was ik degene die moest huilen. De verpleegkundige liet ons allleen. Ik hield zijn handen vast en kneep zo hard dat hij zei: "heej ...ik ben nog niet dood hoor, ik heb nog steeds gevoel! 
Eigenlijk was mijn broer sociaal totaal onaangepast. Hij deed nooit iets om een ander te pleasen. Als we in onze familie spelletjes gingen doen liep ie soms gewoon weg. Hij was een soort  van Meneer Aart die fantastisch kon brommen en vaak zijn eigen gang ging. Maar iedereen hield van hem omdat hij zo heel erg zich zelf was. 
Hij zei tegen mij toen hij wist dat ie niet veel  langer meer te leven had " zo nu ga ik alleen nog maar dingen doen die ik leuk vind" ik lachtte hem hartelijk uit: "what else is new, dat heb je toch altijd al gedaan?" Maar we hebben het geweten in de laatste maanden van zijn leven. Hij ging met mijn andere broer op reis met de stichting  Zonnebloem langs de Rijn, we sleepten hem mee naar een kunsttentoonstelling van Rothko in Den Haag ,  we draaiden films zoals La Grande Belezza, vergezeld met een hoop drank en we maakten eindeloze wandelingen waarbij ik zijn gewicht in een rolstoel verplaatste. 'Da's een goeie workout voor jou" zei hij dan, de lolbroek. 

Tot het laatst toe bleef hij droge grapjes maken. We zaten op het terras bij het hospice toen er  iemand langs kwam  met een bosje bloemen voor één van de terminale gasten."Te laat!" Zei hij droog. "Het kaarsje voor de dode brandde al bij de balie. Drie dagen later brandde het kaarsje voor hem en was ik te laat. Maar dat  was natuurijk niet zo. Je bent pas te laat als je de ander nooit laten weten hoe belangrijk diegene voor je is.  Sinds zijn dood probeer ik  wat meer te zijn zoals hij. Minder conformistisch en zoveel mogelijk dingen doen die ik leuk vind. Hoe houd je de herinnering aan iemand levend?  Nou..zo dus 
.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Opgravingen

Afbeelding
Rondom ons huis vinden er momenteel serieuze  opgravingen plaats. Wat begon met één hardnekkige  drol die maar niet wilde doorspoelen, eindigde in een toch wel indrukwekkende bouwput. De grondwerkzaamheden leverden een wirwar van leidingen op en wat we zagen was een middeleeuwse riolering en regenafwatering , die  via allerlei pijpconstructies alle kanten   op gingen.   Uit het hol met deze technische bezienswaardigheden dook af en toe een hoofd op. Dat van mijn lief natuurlijk ,  die bezig leek te zijn  met de workout van zijn leven. Ik vluchtte daarop maar naar mijn werk, en hoopte dat het gat  opgelost zou zijn als ik weer thuiskwam.  Dat ging natuurlijk niet één twee drie. Ik zag mijn technische man regelmatig in Rodin-stand aan tafel en daardoor liep de spanning op,  en was ik benieuwd of het hele gebeuren überhaupt nog  op iets van een afvoer zou gaan lijken.  Maar ergens zo tussen de wit...
Meer lezen

Huisvlijt 7

Afbeelding
In de jaren 60 was bloemen drogen, naast macramëen , weven en breien een populaire activiteit,  die vooral vaak en  veel door  onze huismoeders werd gebezigd. Deze creatieve voorouders maakten  er dan vervolgens  bijvoorbeeld wenskaarten of kalenders  mee.  Dat waren nog eens staaltjes huisvlijt! Kom daar tegenwoordig nog maar eens om. Op mijn kleuterschool werd ook met enige regelmaat   met droogbloemen geknutseld. Ook al was  mijn juf geen huismoeder (want,  ongetrouwd en dus 40 uur aan het werk) bloemen drogen, dat deed ze dan weer wel. Ik herinner me  bijvoorbeeld,  een boekenlegger met een  paarse droogbloem, voorzien van een  bijbehorend versje voor moederdag. Op de basis school,  werden er  trouwens ook bloemen gedroogd,  maar dan met een ander doel. Die waren voor  het herbarium. Ik weet nog dat ik de bloemen van de plaatjes uit mijn boek, moest zien...
Meer lezen

War on Gaza

Afbeelding
Het is op dit moment erg rustig in Gaza, want er worden, sinds een paar weken  namelijk geen baby's meer gebombardeerd en ook  geen gijzelaars afgemaakt. Enkele weken geleden kwamen Netanyahu en Hamas tot een afspraak,  een echte  deal dit keer. Het werd  "een staakt het vuren" met de hulp van onderhandelaars uit Qatar en Amerika.  Of de wisseling van de macht in de Verenigde staten heeft bijgedragen  aan deze wapenstilstand zullen we nooit weten. Wel kunnen we  zeggen dat de benadering van het gazaconflict door  de nieuwe president op zijn minst onconventioneel te noemen is. En verder,  dat  Hamas en Netanyahu het  misschien ook  wel  nodig hadden,  dat er een onvoorspelbare leider tegenover  hen kwam te staan. We kunnen er alleen maar naar gissen. Wat we zo goed als zeker weten,  is, dat Trump beste vrienden voor altijd,   wil worden met de meeste Arabische landen. Niet uit ...
Meer lezen