Joepie tralala 22 juni

Joepie tralala

We keken op de BBC naar een serie over  een beroemde kok uit Cornwall die rondreisde in een auto met open dak in Frankrijk. Hij trok van streek naar streek en was  op zoek  naar de  echte traditionele Franse  eet- en drink cultuur. Wij genoten van de prachtige beelden uit het Franse land en  bij het zien van de authentieke gerechten die hij zo terloops op zijn bord kreeg liep het water je in de mond. Helaas was de strekking van de serie  dat familierecepten en tradities ten aanzien van  het  echte Franse eten langzaam aan het verdwijnen zijn. In plaats daarvan verschijnen er  steeds meer restaurants met ingewikkeld eten. Wij noemen dat ook wel Joepie tralala   Gerechten waarvan  na twee happen  je bord leeg is en je portmonnee ook. We zagen wat van dit  soort voedsel voorbij komen in verschillende etablissementen in Frankrijk. Zo kregen we ergens   een voorgerecht met drie stukjes gevulde ravioli waarvan de kazen allemaal van verschillende koeien bleken te zijn, zo lazen we op de menukaart. En natuurlijk hadden de kazen jaren en jaren  liggen rijpen. Bij de eerste hap wist ik  dat het voor het laatst in mijn studententijd was geweest dat ik zoiets had gegeten. Ik heb het dan over het moment dat aan het eind van de maand je geld op is en je combinaties gaat maken van het eten dat er nog wel is. Bij een ander restaurant kregen we het   eten in meerdere gangen  op veel te  kleine bordjes. Meestal geen goed teken.   Alle gerechten  waren  afgewerkt   met bieslook of  blokjes biet. Voor het Joepie tralala gevoel natuurlijk. In de omschrijvingen  stonden verhalen over bijzondere plekken waar de groente was gegroeid, de vis was gekweekt etc.etc.  De communicatiemedewerker had in elk geval zijn best gedaan. We gaven 't na twee dagen op. Koken deden we zelf. Of nee dat is niet helemaal waar. Het was dan wel niet traditioneel maar wel lekker veel. De pizzeria in het dorp. Altijd druk met locale bezoekers, grote borden, grote pizza's en veel wijn. Dat leek er meer op