Jeugdtrauma 17 juni

Jeugdtrauma 17 juni

Bij toeval kwamen mijn vriend  en en ik terecht in een klein  museum waar een zogeheten nostalgie expositie gaande was. Dat was een confronterend bezoek zal ik je vertellen.  Nee,  maar,  serieus, als er attributen uit je eigen jeugd ten toon worden gesteld in een museum,  dan ben je toch  wel echt een dinosaurus of niet? Het bezoek was een regelrechte mindfuck. In een soort van vitrine  zag ik een punnikset. Met zo'n setje bestaande uit  een klosje en naald kon je heel eenvoudig rondbreien . De mijne had de vorm van een paddestoel.  Een jaar of acht moet ik geweest zijn. Ik punnikte de hele dag door. Lange slierten wol sleepte ik achter me aan. Mijn moeder werd er gek van. Ze maakte uit pure wanhoop de sliert in een rondje vast en fabriceerde er kleedjes van. Een totaal nutteloos voorwerp dus,. zo'n punnikset. Maar wel leuk. Ook zag ik een viewer. Een soort van  mini diaprojector met plaatjes op een kartonnen rondje. Mijn broers en ik hadden er ook één. Volgens mij was er ook een rondje met plaatjes van Flipper bij. Ooooh Flipper! "Flipper de Flip Flap wat een dolfijn! Om trots op te zijn!" Voor de niet dinosaurussen onder ons:  Flipper was de hoofdpersoon uit een kinderserie die allerlei avonturen beleefden. We keken er naar  op woensdagmiddag met meerdere kinderen uit de buurt. Want niet iedereen had een tv. En de serie was in kleur! Dat was me wat. We keken daar voor  voornamelijk alles in zwart  wit.  Maar ik dwaal af. Want naast deze geweldige voorwerpen zag ik ook ijzeren verstelbare rolschaatsen. Je raadt t al. Die had ik natuurlijk ook. Ik maakte ze met riempjes vast aan mijn laarzen, dan deden ze niet zo zeer aan mijn voeten. Ik was er hele middagen mee zoet . Meestal kwam ik thuis met geschaafde knieen. Mijn moeder vond me onhandig. Mijn vader noemde me onbesuisd. Ik zag denk ik  niet gauw het  gevaar bij mijn acties.  ."Eerst denken, dan doen!" riep mijn moeder regelmatig. En ja,  over onbesuisd en onhandig gesproken, toen stond ie daar ineens.... de brommer. Iedereen had in mijn jeugd op z'n 16e een brommer. Dus ik ook. Maar ik had beter moeten weten met al mijn handicaps. Onbesuisd, onhandig, motorisch gestoord en dan een brommer...Dat gaat gewoon niet samen. Ik denk dat ik drie maanden een brommer heb gehad. Totdat ik al rijdend met mijn witte hippierok in de ketting kwam vast te zitten. En dus  in mijn onderbroek in de drukste straat van mijn dorp was gestrand en niet voor- of achteruit kon.   Mobiele telefoons bestonden niet. Dus daar  stond ik letterlijk met mijn rug tegen de muur met de restanten van mijn rok om me heen gewikkeld. En echt  alle mensen die langskwamen lachtte me uit. Alsof je in een schandblok staat en iedereen je bekogelt met tomaten. Uiteindelijk werd ik gered door mijn buurjongen die voorbij kwam fietsen. Hij was zo lief om   een broek voor me op te halen bij mijn moeder. Dat was denk ik  ook het moment dat mijn moeder mij  definitief opgaf en me voorgoed bestempelde als "hopeloos"...Leuk hoor  zo'n nostalgiemuseum..naast alle goeie herinneringen komen ook alle trauma's weer voorbij...ik heb er van genoten.