Het vergeten landschap 9 juni

Het vergeten landschap

Bij onze zoektocht naar mooie wandelingen kwamen wij terecht in het gebied Westerwolde. Gelegen in de provincie Groningen. En vanaf het allereerste moment  dat we het bezochten,  had ik  het gevoel dat we het decor van mijn jeugd binnenliepen. Overal heerst er een soort weldadige "jaren zestig" rust. Je wordt door de bevolking gegroet met iets dat klinkt als "moi" of "moijeh".  Ik heb me laten vertellen dat dat een Nedersaksische begroeting is.   In delen van Drenthe,  Friesland en Scandinavië wordt deze groet ook gebruikt. Wat het betekent? Ik hou het op "mooie dag" En een mooie dag wordt 't zeker als je in Westerwolde gaat wandelen. 

Omdat Groningen in de  laatste decennia vooral  bekend staat om zijn aardbevingen lijkt het buiten de hoofdstad om, een vergeten provincie te worden. Laat ik nou dol zijn op dingen die vergeten en onopgemerkt zijn. Voor mij was het liefde op het eerste gezicht in Westerwolde.  Het landschap is divers. Er wordt  veelal biologisch geboerd en  nergens zie je van die verderfelijke  landbouwmachines met gifsproeiers of andere rommel. 
Naast het veelzijdige landschap is er ook genoeg aan cultuur. De streek kent twee vestingsstadjes,  een klooster, een kerktoren en een Burcht  uit de 15e eeuw . En oh ja een angstaanjagende plek waar ooit een galg stond om heksen op te hangen.  De middeleeuwen alom vertegenwoordigd dus. Eén van mijn favorieten is  een gehucht met acht 16e eeuwe boerderijen. Terecht hebben ze daar een beschermd dorpsgezicht van gemaakt. Na een wandeling  rondom deze hoeves  kun je bijkomen in een prachtige  theetuin met zelfgebakken appeltaart. Love it! 

Ik ben voorzichtig met de informatie zoals je misschien wel merkt. Ik noem daarom geen namen. Wil je de streek ontdekken dan moet je er een beetje moeite voor  doen. Want eigenlijk houden we Westerwolde liever voor onszelf!